Vervelende term, dat 'on-Nederlands goed', maar toch is dat wel de eindconclusie die ik trek na het meermaals beluisterd hebben van Revival. Waar het debuut me al aangenaam verraste, valt het hier pas echt op hoe veelzijdig, rauw en creatief Q65 eigenlijk was. Ik hoor blues, rock, beat, psychedelica en zelfs wat folk en alles klinkt intenser en steviger dan wat bands als The Rolling Stones of The Kinks op dit moment deden. Niet per se beter, maar gewoon harder en energieker en bij vlagen ook dromeriger. Neem Fairy Tales Of Truth en vertel me dat je daar niet lekker bij kunt wegdromen? Prachtig gitaarwerk ook! En ik kom er nu pas achter dat Peter Vink hier de bassist is (bij mij bekend van Ayreon, Star One en Knight Area), verklaart ook zoveel over waarom het baswerk zo tof is. So High I've Been, So Down I Must Fall is een andere favoriet met heerlijke energie en een eindstuk waarbij iedere muzikant de controle langzaamaan lijkt te verliezen. Meesterlijk! I Despise You is daarnaast lekker agressief en World Of Birds is lekker folky en heeft een marcherende sfeer.
Vreemd hoe het aantal stemmen tussen deze en het debuutalbum zo verschilt. Zal wel komen omdat het debuut met The Life I Live nog zo'n top 2000 track heeft, maar de opvolger is voor mij in ieder opzicht superieur en mogelijk zelfs een van de beste Nederlandse albums ooit.
Voorlopige tussenstand:
1. Revival
2. Revolution