Een beetje een gemiddeld album van de vrouw met de brede tandpasta-glimlach. De titelsong was oorspronkelijk geschreven voor het Michael Jackson-album Thriller, maar viel uiteindelijk af. In 1983 werd het ook opgenomen en uitgebracht door de Pointer Sisters en Ellen Foley, maar het was Randy Crawford die er een redelijke internationale hit mee scoorde. De eveneens op single uitgebrachte ballade Why flopte, maar had een beter lot verdiend.
Net als op voorgangers Secret combination en Windsong wordt Randy hier ondersteund door de creme de la creme van de studiomusici: Nathan East, Jeff Parcaro, Steve Lukather, Dan Huff, Larry Carlton en James Newton-Howard. Maar zoals zo vaak leidt het toch tot weliswaar oerdegelijke, maar toch ietwat anonieme bijdragen.
De songs zijn niet slecht, maar over het algemeen een beetje standaard en gemiddeld. Daarnaast lijkt dit album een beetje uit twee gedeelten te bestaan, omdat kant B is gearrangeerd (en ook grotendeels geschreven) door Cecil en Linda Womack, die pas later bekendheid kregen onder eigen naam. Hier heeft de R&B de overhand, op de andere plaatkant is het meer pop met een heel klein beetje rock en funk.
Over het algemeen lijdt het album ook een beetje onder het geluid dat in 1983 standaard werd: een iets te intensief gebruik van keyboards en (op sommige nummers) de bas-synthesizer, hoewel het aandeel van 'echte' musici gelukkig nog steeds overheerst. De balans zou pas echt verkeerd uitvallen op de opvolger Abstract emotions.
Het afsluitende midtempo-nummer schreef Randy zelf, en het valt hier niet uit de toon: haar prachtige stem gedijt goed op een lekker basloopje, subtiele keyboard-bijdragen en een prachtig achtergrondkoortje. Toch steekt het allemaal niet boven de middelmaat uit.