menu

Bob Mould - Patch the Sky (2016)

mijn stem
3,68 (34)
34 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Merge

  1. Voices in My Head (3:54)
  2. The End of Things (3:37)
  3. Hold On (2:55)
  4. You Say You (2:59)
  5. Losing Sleep (3:25)
  6. Pray for Rain (3:20)
  7. Lucifer and God (3:45)
  8. Daddy's Favorite (3:19)
  9. Hands Are Tied (1:44)
  10. Black Confetti (4:15)
  11. Losing Time (2:11)
  12. Monument (5:31)
totale tijdsduur: 40:55
zoeken in:
avatar van frolunda
4,0
Laatste twee albums waren erg goed dus ik kijk hier wel naar uit.

avatar van eightynine
Ik heb inmiddels Voices in my head alvast grijsgedraaid, wanneer komt er weer wat uit?

avatar van Rain King
4,0
Bob Mould weet toch elke keer, met of zonder Hüsker Dü, een gevoelige snaar bij me te raken. Goed album weer.

avatar van Poepie34
4,0
Wederom erg goed! Mould is een van mijn favorieten allertijden, Black Confetti is een heerlijk nummer.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Bob Mould - Patch The Sky - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Bob Mould kennen we natuurlijk van zeer invloedrijke bands als Sugar en met name Hüsker Dü, maar de Amerikaan maakt ook al sinds het eind van de jaren 80 soloplaten.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik op een gegeven moment ben afgehaakt bij deze soloplaten, zeker toen Bob Mould ging experimenteren met elektronica en hij de songs met een kop en een staart uit het oog verloor.

Hiervan is gelukkig niets terug te horen op zijn laatste soloplaat Patch The Sky. Patch The Sky is een heerlijke gitaarplaat, die nadrukkelijk voortborduurt op de legendarische bands die Bob Mould in het verleden aanvoerde.

Bob Mould kreeg de afgelopen jaren veelvuldig te maken met verlies, zo overleden zijn vader en zijn moeder, en dit heeft absoluut zijn sporen nagelaten op Patch The Sky. De plaat klinkt over het algemeen zwaar en donker, maar bevat op hetzelfde moment gitaarsongs die in een aantal gevallen op zijn minst licht aanstekelijk zijn.

Ik heb Bob Mould de afgelopen jaren niet echt gevolgd, maar weet inmiddels dat Patch The Sky een trilogie vormt met het in 2012 uitgebrachte Silver Age en het in 2014 verschenen Beauty & Ruin. Patch The Sky is van deze platen zo op het eerste gehoor de rauwste en de donkerste, maar bevat wel de meest aanstekelijke songs.

Bob Mould heeft de keyboards gelukkig weer opgeborgen en beperkt zich op Patch The Sky tot de heilige drie-eenheid van gitaar, bas en drums. Het trio dat Bob Mould sinds enkele jaren vormt met drummer Jon Wurster en bassist Jason Narducy klinkt inmiddels als een geoliede machine en zet een geluid neer dat over je heen komt als een stoomtrein.

Bob Mould was een tijd lang niet meer zo geïnteresseerd in zijn gitaren, maar staat op Patch The Sky weer garant voor heerlijk melodieus maar ook meedogenloos gitaarwerk, dat geweldig klinkt op de solide basis van de ritmesectie.

Patch The Sky staat niet alleen vol met heerlijke gitaarsongs, maar laat ook goed horen hoe invloedrijk Bob Mould en zijn bands geweest zijn. Zonder de muziek van Bob Mould hadden flink wat bands niet bestaan. Het is misschien wat zuur dat deze bands nu aanzienlijk succesvoller zijn dan Bob Mould, maar in kwalitatief opzicht is Bob Mould zijn volgelingen nog steeds de baas. Wat een energie, wat een passie, wat een songs. Petje af. Erwin Zijleman

avatar van frolunda
4,0
Opnieuw een sterk album van Bob Mould.Patch the sky ligt in het verlengde van Silver age en Beauty & ruin dus weer lekker terug naar de Sugar en in iets mindere mate Hüsker Dü tijd.Het songmateriaal is weer dik in orde met het meeslepende Voices in my head,the End of things,Prayer for rain en de korte knallers Hands are tied en Losing time als uitschieters.Alternatieve gitaar rock op zijn best dus.Soms ligt de eenvormigheid wat op de loer maar dat wordt per draaibeurt minder terwijl het album beter wordt.Enige die ik zo nu en dan mis is de complimenterende stem van Grant Hart,maar ja je kan niet alles hebben.Prima plaat.

Mwah, heb het idee dat dit de zoveelste zelfde plaat is die Bob maakt.
Het klinkt wel lekker maar ook erg van hetzelfde, op zich niet erg, maar de juichende recensies snap ik niet.
OK New Day Rising mag je het niet mee vergelijken.
To be honest de Workbook plaat is zijn solo meesterwerk, solo vind ik het "akoestisch" het sterkst.
New Day Rising, Metal Circus, Flip en Candy koester ik.

5,0
Back on track met een ouderwetse zweedse Memory spel stijl. Ouw

Gast
geplaatst: vandaag om 14:28 uur

geplaatst: vandaag om 14:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.