Matt Elliott - The Calm Before (2016)

Ben benieuwd! Al vond ik de voorganger wel wat minder dan vrijwel alles dat er voor kwam.

Maar nog steeds heel erg goed, hoor.
En daarom alleen al loont het de moeite deze aparte artiest te blijven volgen.

The Calm Before start met een lieflijk deuntje waar de storm op komt zetten. Stilte voor de storm?

Het titelnummer vloeit daarin over en is met z'n kleine kwartier gelijk het langste nummer van dit nieuwe Matt Elliott album.
De warme stem, de akoestische gitaar.... het is wederom aanwezig. En dan weer die lengte. Ik vraag me oprecht af waarom. Het nummer duurt gewoon tien minuten te lang. Dat kolkende einde had wat mij betreft veel eerder ingezet mogen worden.

The Feast of St. Stephen is ook volgens inmiddels beproefd recept: akoestische gitaar, opvallend warme zang, contrabas. Prachtig, maar onderhand niet echt verrassend meer. En bij I Only Wanted to Give You Everything krijg ik wat ik ook bij de voorgangers had. Mijn aandacht verslapt wat en daar kan zelfs het meer up-tempo gevoel dat dit nummer probeert op te wekken niet veel meer aan bijdragen.

En zo krijgen we er nog twee in principe fraaie nummers achteraan maar heel erg opgewonden raak ik er niet van.

The Calm Before is absoluut een mooi album, maar ik heb het onderhand wel een beetje gehoord nu. Ik blijf het een herhalende draaimolen vinden, durf het nog net geen trucje te noemen want daarvoor is dit gewoon veel te mooie muziek. Ik denk wel dat ik redelijk alleen zal staan in deze mening. De fans zullen niet teleurgesteld zijn lijkt me, en hoor je Matt Elliott voor het eerst dan is het ongetwijfeld ronduit prachtig

Eric t zal nooit jou kopje thee worden. Mijnes daarintegen wel. Oh man oh man die opbouw in the calm before vind ik juist geniaal! bijvoorbeeld die faggot erbij vind ik prachtig. Van mij mogen alle nrs 15 minuten duren. Ik wordt helemaal meegezogen in zijn melancholie. Kunstje? Tja hij heeft n eigen stijl. Chuck berry speelt ook elke keer dezelfde riffs maar heeft wel rock n roll op de rails gezet. God zij dank blijft matt elliott doen waar hij zo goed in is! N verademing in tijden waar originaliteit ver te zoeken is. Hoop echt dat hij n keer in nederland speelt!

Misschien luister je naar de verkeerde plaatjes.

Als in doorlopend 5* scoren niet nee. Ik vind het zeker niet beroerd hoor (schommel telkens tussen 3,5* en 4*), maar vind jij dit dan niet gewoon een voortzetting van wat ie altijd doet? Op zich is daar ook niks mis mee. Maar daardoor vind ik het juist veel minder origineel worden. Toen ik over dit album las dacht ik 'dit gaat iets anders worden', maar dat hoor ik dus totaal niet.
Mooi? Zeker. In vervoering raken zoals jij? Nee, inderdaad, dat weer niet en het blijft opmerkelijk omdat deze artiest alle kenmerken bevat waar ik helemaal voor val en er blijft altijd weer een beetje afstand

nee ik hoor bij elke plaat toch weer nieuwe subtiele elementen waardoor ik echt weer kan genieten. Nee echt veel anders als zijn voorganger is dit niet maar van mij hoeft dat ook echt niet. Hij is nu wat genuanceerder vergeleken met zijn oudere werk wat ik ook prachtig vind maar dat betekent niet minder spannend. Het is tocht bijzondere muziek eric, bijna klassieke muziek. Kan me goed voorstellen dat dit nooit n groot publiek zal aanspreken. Maar compromisloze artiesten die niet verdwalen in avant-garde zijn voor mij wel het interessants. Die balans is waar het voor mij allemaal om draait. Zwemmers tegen de stroom in zijn in de muziekgeschiedenis wel altijd de artiesten die later erg gewaardeerd werden. En nee lura ik check constant mijn grenzen van wat ik mooi vind, de meeste artiesten zijn duidelijk beïnvloed door andere en dat heb ik bij matt eliott toch echt niet! En het zou me niet verbazen dat over pakweg 10 jaar de matt eliotts-achtige kopie's niet meer te tellen zijn. Hij creëert gewoon een eigen genre. En nee net zo afwisselend als bowie of prince zijn zijn platen niet dat is niet voor iedereen weggelegd. Is het dan minder mooi? nee
Ik volg matt eliott solo al vanaf zijn 2e album drinking songs en vind ze echt allemaal prachtig daarna! En merk dat er meer zijn zoals ik, kleine groep schare fans maar zelfs in mijn eigen omgeving worden dat wel die-hard fans. Wie zei dat ook alweer dat je beter minder fans kan hebben die er helemaal voor gaan dan razend populair en bij n volgend album weer vergeten.

Tja ik ben een echte die-hard fan, maar moet toegeven dat dit album bijzonder magertjes is.

Eens! Waar hij op zijn oude albums bij het naar een climax werken af en toe uit de bocht vloog van dramatiek (climax na climax na climax), gaat Elliott op dit album (m.u.v. 'I Only Wanted...') subtieler te werk, vooral op bijvoorbeeld de titeltrack. Geslaagd, wat mij betreft!