Een nieuw album van Akt lijkt steeds meer een zekerheid te worden. De zekerheid dat ik minstens vijf beluisteringen nodig heb om grip te krijgen op de ongewone melodielijnen en recalcitrante zang. En dat ik vervolgens verslaafd raak aan de muziek.
Akt houdt ervan om de luisteraar op het verkeerde been te zetten. Dat begint al met de titel. Die suggereert dat dit het tweede album zou zijn, maar in werkelijkheid is dit het derde volledige album. Waarschijnlijk moet de titel een stel treinrails voorstellen, want treinen zijn het thema. De plaat opent met de nerveuze bel van een spoorwegovergang en eindigt met knarsende remmen op het perron.
Met de aparte melodieën en wendingen past deze muziek het best in het hokje 'avantprog'. Tegelijkertijd is het niet bijzonder experimenteel of ontoegankelijk. Er is een duidelijke connectie met de symfonische muziektraditie. In het titelnummer bijvoorbeeld zitten fragmenten die aan 'Wind and Wuthering' doen denken en tegen het einde wordt het Floydiaans.
Maar dit soort vergelijkingen zijn eigenlijk misleidend en doen de band tekort. Akt is vooral Akt: Italiaans, onnavolgbaar en heel erg goed.