Aan mij de eer
Babymetal doet me versteld staan met
Metal Resistance. De band achter het schattige trio mixt opnieuw een breed scala van genres, maar de muziek klinkt steviger en volwassen. De speelse J-pop van het debuutalbum is er vrijwel helemaal vanaf.
De band begint met een semi-cover van Dragonforce's Through the fire and Flames.
Karate is een slimme stadionrocker: de
Kings and Queens van
30 Seconds to Mars, maar dan met meer ballen (en joelen op het eind). Met
Awadama Fever krijgen we drum & bass in combinatie met een aanstekelijk poppy refrein. Een van mijn favorieten van het album. Daarna weer een topper. In
Yava! horen we ska in de coupletten en de pre-chorus, echt fan-tas-tisch. Nooit gedacht dat dit samen zou gaan met scheurende gitaren en de psytrance elementen.
Het middenstuk vind ik vooral vanwege de vlakke melodieën wat minder sterk, met uitzondering van
From Dusk Till Dawn. Het schipperslied
Meta Taro vind ik een misser. Draait dat lied in de wachtruimtes van De Vliegende Hollander in de Efteling, maar laat het s'il vous plaît weg van dit album.
De band speelt met het oeuvre van Dream Theater. De laatste drie songs laten dat duidelijk horen.
No Rain, No Rainbow heeft dezelfde sound en compositie als die van de gemiddelde Dream Theater ballad. Dit nummer is bovendien een fijn rustpunt.
Tales of the Destinies en
The One zijn de ultieme samenvatting van
Dream Theater - Images and Words (1992). Ik meen zelfs stukken te horen die letterlijk overeenkomen met
Take the Time. De Engelse uitspraak in The One is voor een Japanse zangeres zeker niet slecht. De afsluiting is een mooie ode aan de kunstenaars van DT.
Babymetal is de gimmick voorbij
Vier dik verdiende sterren