Meilyr Jones - 2013 (2016)

Dit belooft wel wat te worden. How To Recognise a Work of Art is een heerlijk nummer, beetje Jens Lekman-achtig.

Had deze er zelf op willen zetten. Grote fan van Race Horses en ben blij dat Meilyr Jones nu solo gaat. How to Recognise a Work of Art is super en ook Featured Artist en Don Juan beloven veel goeds. Jones is een van die artiesten die op een vreemdsoortige muziek het soort muziek weet te maken waar ik helemaal van overstag ga. Nog een weekje wachten!

Hierbij een nummer die hij eerder speelde in het voorprogramma van Richard Hawley

Meilyr Jones - Don Juan @ Peoples Place

Was er ook die avond. Vond het wel slordig en rommelig optreden. Zoizo de locatie was drama haha

Wat een vermoeiende luisterervaring. Geen enkel nummer overstijgt het niveau van Featured Artist en How to Recognise a Work of Art. Passionate Friend is aardig. Soms waan je je in de Middeleeuwen (een pingelende clavecimbel op de achtergrond), dan weer hoor je de riff van Smoke On The Water, misplaatst weggestopt in een liedje. Het schiet alle kanten op.

Vocaal mist Meilyr Jones de kracht om een album lang de aandacht van de luisteraar vast te houden. In 'How To' wordt zijn stem nog fraai omringd door instrumentatie, maar wanneer het alleen om Jones draait, valt op dat hij het alleen niet kan dragen.

Ik kom voorlopig tot een andere conclusie, hoewel het inderdaad geen makkelijke luisterervaring is. Jones noemde het zelf een mozaïek van het jaar 2013 en de invloeden die hij onder meer in zijn vlucht naar Rome heeft opgepikt. Het is haast kamermuziek in een popjasje , en hoewel het heel divers is, zit er een zekere flow en structuur in. Ik denk dat ik het nog een -tig keer zal moeten beluisteren om het helemaal te kunnen doorgronden, maar ik vind het een sterk en avontuurlijk album. Van Strange emotional heeft hij trouwens gezegd dat hij inderdaad tsjoept van Rebel, Rebel en Smoke on the Water. Hij vertrekt vanuit het principe dat vakkundig stelen geen probleem hoeft te zijn. Zijn stemgeluid moet je wel kunnen aanvaarden. Dat is waar. Van de nummers die ik nog niet kende vallen Passionate Friend en vooral Olivia positief op. Volledige review volgt nog.

Ooit was er een tijd dat gelukkig zijn geen overweldigend levensdoel was, maar dat het net bon ton was om gekweld te worden door Ichschmerz en Weltschmerz. Deze gevoelens van reddeloosheid en zinloosheid waren vaak de inspiratiebron voor literaire en andere meesterwerken, denk maar aan de Lake Poets of Goethe. Lijden stuwden genieën in de richting van grootse verwezenlijkingen. In 2013 moet Meilyr Jones ongetwijfeld aan deze inspirerende voorbeelden gedacht hebben. Zijn relatie liep op de klippen en zijn band, Race Horses, spatte na een sterke tweede album uit mekaar. De Welshmen deed wat elke zichzelf respecterende oude ziel zou doen; hij trok naar Rome. Zijn debuut als soloartiest staat dan ook in het teken van zijn persoonlijke Grand Tour, zijn omzwervingen in de Eeuwige Stad en hoe de dwalende Jones hier opnieuw het juiste pad vond.

Meilyr Jones, klassiek geschoold maar met een hart voor popmuziek, tracht op alle mogelijke manieren zijn zielenroerselen te veruitwendigen. Soms doet hij enkel beroep op zijn breekbare stem en een piano, zoals op Refugees, soms gaat het net de tegenovergestelde richting uit, met een heus orkest, bestaande uit vrienden en vrienden van vrienden. Het is die verrassende ontdekkingsreis, doorheen de grote thema’s van het menselijke bestaan, maar eveneens doorheen de muziekgeschiedenis, die van 2013 een bijzonder en ambitieus album maakt, doordrenkt met heel veel authenticiteit en passie.

Jones toont zich doorheen het hele album een liefhebber van eclecticisme. Nummers als Passionate Friend en Return to Life zijn groots en meeslepend, met orkest en koor. Rome en Love zijn eveneens klassiek instrumentaal begeleid, maar zijn eerder ingetogen en krijgen meer ruimte om te ademen. In Rain in Rome passeert een Renaissance-koor en op Olivia zorgt de explosie zowaar voor een Carl Orff moment. Meilyr Jones was in 2013 in grote nood en schuwt de grote gebaren niet om dit muzikaal van zich af te schudden. Featured Artist, leunt net zoals de openingstrack eerder tegen traditionele pop aan, maar is ook meer dan gemiddeld gedecoreerd.

2013 zal ongetwijfeld niet naar ieders smaak zijn. Jones’ stem is soms filterdun, de muziek vaak springerig en grillig. Voor de liefhebber van klassiek is het mogelijk te rechtlijnig, voor liefhebbers van popmuziek mogelijks te klassiek. Maar het is een authentiek egodocument, een moderne vertaling van de Romantische gedachte dat omgeving en ziel corresponderen en dat woord en muziek als geen ander dienen om deze woelige strijd te vereeuwigen. Alleen al vanwege de veelzijdigheid, ambitie en authenticiteit verdient dit album een hele hoop aandacht en erkenning.

Volledige recensie: Meilyr Jones – 2013: Das Leiden des Jungen Meilyr | De Profundis - jverhelst.wordpress.com