Lambchop - Damaged (2006)

Nu op de luisterpaal van 3voor12.

Mijn eerste kennismaking met Lambchop. Ik denk dat ik dit wel mooi ga vinden. Eerste nummers klinken in ieder geval goed. Rustig, ingetogen, stemmige zang en piano.

en nu ik dit zo luister, denk ik steeds: waar doet die stem mij toch aan denken? ineens weet ik het. het klinkt als Tim Hardin, bekend van How can we hang on to a dream.

Kijk erg uit naar dit album. Is A Woman en Nixon behoren beiden tot de beste albums sinds de eeuwwisseling en zouden beiden ook zomaar in mijn top 10 hebben kunnen staan.

Ik heb de lp al een tijdje in bestelling staan dus die zal ik binnenkort wel op kunnen halen. Op de 3voor12 luisterpaal hoef ik 'm in ieder geval niet te luisteren, bij zulke muziek valt daarmee alle charme weg. Probeer daar dus niet teveel vanuit te gaan.

Dat mag allemaal best zo zijn, maar ik heb op de luisterpaal toch wel kunnen horen dat dit iets voor mij is. Prachtige plaat voorlopig. Heb 'm nu een paar keer gehoord en zal 'm de komende tijd nog veel vaker gaan draaien.

Goeiegenade wat is dit weer een fantastisch album! Vanmiddag in huis gehaald en wat klinkt dat weer waanzinnig mooi, onmiskenbaar Lambchop. Bij een band als Lambchop weet je eigenlijk altijd wel zeker dat een nieuw album de moeite waard moet zijn, maar dat het album zo goed is, dat had ik toch niet verwacht. Een serieuze kanshebber voor een hoge top 10 positie aan het eind van het jaar, misschien zelfs nog wel meer dan dat....

De nummers zelf leunen vooral tegen hun Is A Woman werk aan, maar ze zijn hier meer aangekleed. Met strijkers en gelukkig ook weer het herkenbare geluid van de pedal steel van inmiddels cultheld Paul Niehaus. Geweldige teksten weer van Kurt Wagner die weer lustig met droge opmerkingen strooit. Alles lijkt erop dat Damaged zich is het rijtje van Is A Woman en Nixon mag gaan plaatsen.

5*

Zit dit nu ook te luisteren en oei, oei, oei! Wat mooi! Prachtige ingetogen nummers met erg prettige stem. Dit ga ik ook zeker vaker draaien. Dit is wel mijn kennismaking met Lambchop, maar aan de reacties te zien zijn Is A Woman en Nixon dus ook aanraders.

Vooral opener Paperback Bible is echt één van de mooiste nummers die ik dit jaar hoorde. Ik moet dit album nog eens goed laten bezinken voordat ik tot een stem kom, maar Wagner & friends laten ook dit keer hun zeldzame klasse weer horen.

dat is dan een gedeelde ervaring. altijd apart om 'nieuwe' artiesten te ontdekken die helemaal niet nieuw blijken te zijn. ik was ook meteen op zoek gegaan naar Is a woman en Nixon. Want deze plaat smaakt inderdaad naar meer, veel meer...

Muziek die in mijn straatje past: stemmig, piano, warme stem en hier en daar wat strijkers.
Opener Paperback Bible is inderdaad een enorme schoonheid.

Doet me erg denken aan bands als Tindersticks en Cousteau trouwens.

Ik draai momenteel niks anders meer, deze plaat is als een verslaving! Kan ook echt niks anders dan 5 volle sterren geven hieraan EN mijn favoriet van dit jaar.

Nee, zover zal het bij mij niet komen denk ik, maar een pracht-plaat is het zeker

"Think of me as serious or slightly disappointed"

Eerste luisterbeurt en al meteen een zeer goede ervaring. Veel beter dan aw c'mon ... cd. Of het zo goed gaat worden als Is a Woman en Nixon, dat is nog afwachten, maar dat waren ook al groeiplaten.

En alweer een prachtalbum voor Kurt Wagner en zijn mannen/vrouwen. Opener 'Paperback Bible' bevat weer onvergetelijke tekstflarden: "I have always thought that handguns were made for shooting people. Rather than for sport, why not use a rifle in most other applications." En hoe rustig het af en toe ook mag worden, die 'electronics' op de achtergrond zorgen altijd voor scherpe, authentieke randjes. Heel bijzonder.

Het meest veelzeggende op dit album vind ik de volgende woorden van Kurt Wagner in het nummer Prepared:

I am willing to bear my part
I've been hasty, I've been surprised
And for this I'm only partially prepared

Als je dat afzet tegen zijn gezondsheids en privé situatie van de afgelopen tijd dan is dit heel veelzeggend.

Leg eens uit als je wilt, wat is er met Wagner dan, behalve dat zijn relatie recentelijk op de klippen is gelopen?

Tijdens een routine check bij de tandarts werd een gezwel in zijn mond geconstateerd dat een heel stuk van zijn kaak had weggevroten. Om dat te herstellen hebben ze uiteindelijk bot uit zijn heup gehaald. Vandaar ook het volgende stukje in het nummer The Decline of Country and Western Civilization:
"Soon I can do just what I please / But I still hold my hip each time I sneeze."

Toen dat eenmaal voorbij was werd er een levensbedrijgende vorm van prostaatkanker bij hem geconstateerd. En als je dan bedenkt dat in min of meer dezelfde periode zijn relatie is stuk gelopen, New Orleans werd getroffen door een orkaan en Amerika een zinloze oorlog was aangegaan dan kun je je voorstellen dat dit een bijzonder donkere periode voor hem moet zijn geweest.

In dezelfde periode heeft hij de nummers voor Damaged geschreven. Normaal gesproken schrijft Wagner geen persoonlijke dingen in zijn teksten, maar op dit album zie je hier en daar toch iets terugkomen. Daarom kon ik dat stukje in Prepared heel goed voorstellen, van het één op het ander werd hij volkomen overrompeld met ellende, maar nuchter als hij is, is hij wel bereid om zijn problemen onder ogen te zien.

En langzamerhand gaat daar verandering in komen. Dit album is nu doorgedrongen tot mijn top 10 en verschuift telkens een stukje naar boven: typisch een album die alleen maar aan kracht wint naarmate je het meer hoort.

Wat verschrikkelijk allemaal. En dan zulke mooie muziek blijven maken! Fenomenaal.

Ellende blijft nog steeds de beste born voor inspiratie. Dat is ook te merken aan wat voor muziek en teksten (!) Kurt Wagner uit zijn mouw schudt. Kippenvel. ****

Dit is zeker een van mijn betere ontdekkingen dit jaar. Een heerlijk warme plaat gedragen door de authentieke en ingetogen stem van Kurt Wagner. Wonderschoon! Het grote nadeel van dit genre muziek vind ik echter het totale gebrek aan dynamiek, pieken en dalen ontbreken volledig. De muziek is zo rustgevend, dat ik er bijkans van in slaap val . Hoe mooi het ook is, na een uur geluisterd te hebben naar deze stemmige, lieflijke deuntjes, ontstaat bij mij de onbedwingbare behoefte om iets vuigs op te zetten van bijvoorbeeld Jane's Addiction of Fugazi, dat tenminste de speakers uitspettert. Ik hou het even bij 4*.

Ik vind dat dit soort muziek op hun eigen manier ook hun hoogtepunten hebben. Vind het niet echt te vergelijken met "harder" materiaal. Moet men ook niet doen, denk ik. Maar ik kan me wel voorstellen dat als je Damaged gedraaid hebt, dat je dan wat meer "actie" wilt.

Dit album is bij mij momenteel zwaar in gevecht om de nummer 1 van 2006 te gaan worden Grote tegenstander is Stuart A. Staples (Leaving Songs). Ligt absoluut wel in dezelfde lijn als dit album. Beiden heerlijk intens..

Mooie zachte liedjes die worden ingezongen door een zanger met een warme stem, echt iets om bij een haardvuur tijdens een koude winteravond op te zetten en dan kan je hier echt van genieten en lekker wegdromen

Dit album lijkt vergeten te gaan worden en dat is jammer. De waardering is ook vrij laag voor een Lambchop-album. Ik plink nog even een traantje weg op het machtig mooie Paperback Bible Ik blijf bij mijn 5 sterren.

Lang niet vergeten hoor, Friek . Ruim een jaar luister ik beurtelings naar Damaged & Is a Woman, eigenlijk de enige albums die ik ken van Lambchop. Het wordt misschien wel eens tijd voor Nixon en de rest zekers? =)

Doet me deugd

Nixon is zeker een aanrader (voor mij ook 5 sterren-album) en How I quit Smoking mag er ook zijn. Veel luisterplezier alvast.

Ik heb de cd al jaren maar helemaal vergeten te waarderen op mume, bij deze, ik vindt dit een van de meest relaxte bands die ik ken.

Muziek en tekst vouwen de handen samen in ironische gelatenheid. Of blijmoedige berusting, dat kan ook. Gewoonlijk hou ik niet zo van naar muziek vertaalde persoonlijke schade maar er zijn uitzonderingen op die regel. Dit is er zo eentje omdat Wagner c.s. het met voldoende distantie vertonen. Prachtalbum.

Prima plaatje. Jaren geleden gekocht op vinyl echter haalt het niet bij Is a woman of Nixon, geen schande natuurlijk.
Misschien makkelijke kritiek maar ik vind deze te zoet, kabbelt teveel voort dus deze gaat weg-