Soledad
Met: Woody Shaw, Dizzy Reece (trompet), Joe Farrell (Soprano sax, tenor sax, alto flute, English Horn, bass clarinet), Howard Johnson (bass clarinet, tuba) Robert Northern (french Horn), Julian Priester (trombone), Andrew Hill (piano), Ron Carter (bas), Lenny White (drums)
Belofte maakt schuld. Dus deze keurig netjes besteld via Discogs van mijn verjaardagsgeld. Ben ik teleurgesteld? Verre van. Toegegeven: ik ben al echt een Hill fan, dus ik nam slechts een klein risico. Maar de plaat overtreft zelfs mijn verwachtingen. Want jongens wat is dit goed! Jammer dat Blue Note niet veel meer investeerde in dit soort klasse muzikanten. Sterker nog: in de ‘70’s lieten ze ze vallen als bakstenen.
Maar over de muziek: zoals altijd met Hill ben ik in eerste instantie verward. Zijn muziek is zo uniek, zijn composities maar ook zijn pianospel. Het is eigenlijk nergens mee te vergelijken. Het zweeft door je kamer en lijkt ongrijpbaar. Het klinkt heel logisch maar zet je tegelijkertijd steeds op het verkeerde been. Met name deze plaat is zeker voor Hill begrippen heel toegankelijk maar ik heb nog nooit een toegankelijke plaat gehoord die tegelijkertijd zo innovatief en uitdagend is.
Een redelijk toegankelijke Hill dus maar dit is nooit saai. Met een grote groep (vooral veel koper) heeft het geheel een bombastisch en vet geluid. Het titelnummer is onwaarschijnlijk mooi en zoals altijd met Hills composities: een tikje donker en spannend. Planetarium Bag is dan veel harder en duikt binnen de structuur alle kanten op.
Ik blijf maar zoeken naar vergelijkingsmateriaal maar dit is simpelweg met geen enkele andere artiest te vergelijken. Noon Tide... wat een compositie. Het veert alle kanten op, van funky riffs tot klassieke elementen. Van harde swing naar de randen van de freejazz. Maar het is vooral het donkere randje, het onvoorspelbare, hoe compositie en impro steeds weer moeiteloos in elkaar overgaan.
Tot slot de individuele kwaliteit van alle muzikanten: die is van een ongekend niveau. Joe Farrell, blijkbaar een muzikaal duizendpoot, speelt prachtige solo’s uitdagend maar nergens grensoverschrijdend. Julian Priester: ik ken werkelijk geen enkele trombonist die zoveel weet te zeggen in een solo op dat instrument. Ron Carter, die meer dan anders veel meer naar de voorgrond treed en dat doet hij uitstekend. Eigenlijk zijn ze allen goed maar hemeltje lief...
Andrew Hill spant toch de kroon. Wát een pianist. Alsof je Monk een klassieke compositie hoort spelen. Hill is de meest innovatieve pianist die daar niet hard voor op zijn piano hoeft te rammen. Hij speelt met stilte, met ruimte, linkerhand, rechterhand maar vooral: alles klinkt doordacht. En zijn solo’s lijken soms bijna meer oorsprong te hebben in klassiek dan in jazz. Er gaat zelfs in de drukste compositie nog zo veel rust van uit, bijna meditatief. Ik heb werkelijk elke solo volledig ademloos uitgeluisterd. (af en toe een hap lucht vooruit)
Hoe jammer dat deze er ook slechts in de obscuurdere connoiseur collectie is. Eerlijk is eerlijk: deze is gewoonweg beter dan Point of Departure. Was dit een RVG geweest dan was dit wellicht Hills klassieker op Blue Note.
Ik had Hill al heel hoog zitten maar deze plaat slaat alles. Fuck it, daar is ie: 5 sterren! En nu ga ik em eerst nog eens tien keer meer beluisteren om em proberen te doorgronden. Ik ben bang dat het nooit zal lukken. Maar genieten doe ik wel!