menu

Andrew Hill - Passing Ships (2003)

mijn stem
4,18 (17)
17 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Blue Note

  1. Sideways (4:09)
  2. Passing Ships (7:08)
  3. Plantation Bag (8:32)
  4. Noon Tide (9:49)
  5. The Brown Queen (6:22)
  6. Cascade (6:27)
  7. Yesterday's Tomorrow (7:43)
totale tijdsduur: 50:10
zoeken in:
avatar van Tony
5,0
Ik heb dit fantastische album gelukkig als pindakaas ergens vandaan kunnen toveren, want hier is regulier op CD niet aan te komen, helaas. Misschien wel Hill's beste album, hoewel pas in 2003 uitgegeven door Blue Note. Deze sessie uit 1969, met (voor mij) op Ron Carter na volstrekt onbekende begeleiding, is een heerlijke mix van avontuurlijke, licht schurende jazz, die echter veel swingender is dan een Point of Departure of Compulsion bijvoorbeeld, met af en toe haast klassiek aandoende arrangementen en een palet aan blazers die ik in de jazz nog niet eerder ben tegengekomen. Titelnummer en Plantation Bag zijn de prijsnummers.

avatar van Tony
5,0
En toen stond er opeens een op Discogs, dus meteen maar aangeschaft. Iets te duur voor wat ik gewend ben maar ach, sommige dingen wil je gewoon hebben, hebben, hebben. Daar is dit prachtige album er in ieder geval 1 van. Is nu rondjes aan het draaien in mijn CD speler, heerlijk album toch. Nog effe en hij krijgt de volle mep, denk ik.

avatar van Tony
5,0
En een plek in mijn top 10...

Soledad
Ik ben definitief overtuigd. Met de kerst ga ik deze bestellen. Duur of niet

Soledad
Met: Woody Shaw, Dizzy Reece (trompet), Joe Farrell (Soprano sax, tenor sax, alto flute, English Horn, bass clarinet), Howard Johnson (bass clarinet, tuba) Robert Northern (french Horn), Julian Priester (trombone), Andrew Hill (piano), Ron Carter (bas), Lenny White (drums)

Belofte maakt schuld. Dus deze keurig netjes besteld via Discogs van mijn verjaardagsgeld. Ben ik teleurgesteld? Verre van. Toegegeven: ik ben al echt een Hill fan, dus ik nam slechts een klein risico. Maar de plaat overtreft zelfs mijn verwachtingen. Want jongens wat is dit goed! Jammer dat Blue Note niet veel meer investeerde in dit soort klasse muzikanten. Sterker nog: in de ‘70’s lieten ze ze vallen als bakstenen.

Maar over de muziek: zoals altijd met Hill ben ik in eerste instantie verward. Zijn muziek is zo uniek, zijn composities maar ook zijn pianospel. Het is eigenlijk nergens mee te vergelijken. Het zweeft door je kamer en lijkt ongrijpbaar. Het klinkt heel logisch maar zet je tegelijkertijd steeds op het verkeerde been. Met name deze plaat is zeker voor Hill begrippen heel toegankelijk maar ik heb nog nooit een toegankelijke plaat gehoord die tegelijkertijd zo innovatief en uitdagend is.

Een redelijk toegankelijke Hill dus maar dit is nooit saai. Met een grote groep (vooral veel koper) heeft het geheel een bombastisch en vet geluid. Het titelnummer is onwaarschijnlijk mooi en zoals altijd met Hills composities: een tikje donker en spannend. Planetarium Bag is dan veel harder en duikt binnen de structuur alle kanten op.

Ik blijf maar zoeken naar vergelijkingsmateriaal maar dit is simpelweg met geen enkele andere artiest te vergelijken. Noon Tide... wat een compositie. Het veert alle kanten op, van funky riffs tot klassieke elementen. Van harde swing naar de randen van de freejazz. Maar het is vooral het donkere randje, het onvoorspelbare, hoe compositie en impro steeds weer moeiteloos in elkaar overgaan.

Tot slot de individuele kwaliteit van alle muzikanten: die is van een ongekend niveau. Joe Farrell, blijkbaar een muzikaal duizendpoot, speelt prachtige solo’s uitdagend maar nergens grensoverschrijdend. Julian Priester: ik ken werkelijk geen enkele trombonist die zoveel weet te zeggen in een solo op dat instrument. Ron Carter, die meer dan anders veel meer naar de voorgrond treed en dat doet hij uitstekend. Eigenlijk zijn ze allen goed maar hemeltje lief...

Andrew Hill spant toch de kroon. Wát een pianist. Alsof je Monk een klassieke compositie hoort spelen. Hill is de meest innovatieve pianist die daar niet hard voor op zijn piano hoeft te rammen. Hij speelt met stilte, met ruimte, linkerhand, rechterhand maar vooral: alles klinkt doordacht. En zijn solo’s lijken soms bijna meer oorsprong te hebben in klassiek dan in jazz. Er gaat zelfs in de drukste compositie nog zo veel rust van uit, bijna meditatief. Ik heb werkelijk elke solo volledig ademloos uitgeluisterd. (af en toe een hap lucht vooruit)

Hoe jammer dat deze er ook slechts in de obscuurdere connoiseur collectie is. Eerlijk is eerlijk: deze is gewoonweg beter dan Point of Departure. Was dit een RVG geweest dan was dit wellicht Hills klassieker op Blue Note.

Ik had Hill al heel hoog zitten maar deze plaat slaat alles. Fuck it, daar is ie: 5 sterren! En nu ga ik em eerst nog eens tien keer meer beluisteren om em proberen te doorgronden. Ik ben bang dat het nooit zal lukken. Maar genieten doe ik wel!

avatar van spoon
4,5
Hahaha..Ik ben dit nu op YouTube aan het luisteren en het is werkelijk erg goed en inderdaad ook niet wat je van Hill verwacht.

Het leuke van jazz(nerd) liefhebber zijn is dat er nog een massa relatief onbekende en onontdekte parels te vinden zijn. Tof dat er dan een site als musicmeter is waar andere liefhebbers hun ontdekkingen delen..

4,5* en nu op zoek naar een origineel exemplaar

avatar van aERodynamIC
4,0
Opgenomen in 1969, maar pas in 2003 voor het eerst uitgebracht op cd. En binnenkort krijgt het voor het eerst een release op vinyl als Tone Poet.
Vijftig minuten uitgesmeerd over twee plakken waar je dan zo'n 50 euro voor neer mag tellen.

Het is obscuur zoals hier eerder al vermeld en de Tone Poet serie is zeker een aanrader.

Passing Ships is ambitieus en ingenieus. Het zijn van die kleine, maar fijne toevoegingen die het interessant maken. Het komt je van alle kanten tegemoet, zonder dat het in your face gebeurt.
Hierdoor is het een album waar je telkens nieuwe dingen hoort.

Voor mij niet eentje die ik met groot gemak opzet, maar daar zijn dan weer andere albums voor.

Hoogtepunt? De titeltrack. Heerlijk onderhuids broeierig.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:59 uur

geplaatst: vandaag om 23:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.