Feitelijk de tweede plaat van Morgan, zijn debuut voor Blue Note werd een paar dagen eerder opgenomen.
In de bandopstelling (zie bericht van Franck Maudit hierboven) zien we Hank Mobley staan, en eigenlijk was hij de leider van de sessie. Wellicht was de groeiende populariteit van Morgan reden om het onder zijn naam uit te brengen? Qua muziek is het ook wel begrijpelijk, tijdens het eerste en het derde nummer is de trompettist de enige die, met zijn energieke spel, enigszins boven de hardbop-middelmaat uitsteekt.
Desondanks zijn er best wat positieve dingen aan deze plaat, die me geregeld sterk aan Charlie Parker deed denken (wellicht komt dat door het platenlabel Savoy, ooit de thuishaven van 'Bird'). Op het wat meer bedeesde 'Nostalgia' komt ook Mobley beter tot zijn recht. De ritmesectie speelt lekker losjes, met een fijne houtgalm uit de instrumenten van Hank Jones en Doug Watkins.
Het beste is de ballad-medley van de laatste vier nummers, waarop ieder bandlid even de kans krijgt om te stralen. Als ik in de toekomst nog ga terugkeren naar deze -voor die tijd- erg typische jazzplaat, zal het daarvoor zijn.