Madeleine Peyroux - Half the Perfect World (2006)

Volgens Plato wordt ie vandaag (29 augustus) released. Ben benieuwd....

ik ben ook benieuwd, kben helemaal geen jazz liefhebber maar Careless Love vond ik wel erg chill (ken ik van mijn vader)

Careless Love is een hele goeie plaat........Wat is deze daarentegen saai zeg.

Vanmiddag 2x gedraaid. Het eerste nummer is erg leuk. Swingt ook wel. Daarna gebeurt er erg weinig. Zeer slappe cd zonder hoogtepunten. Ik geef hem morgen nog maar een kans.......

Nummers van Tom Waits, Leonard Cohen en Joni Mitchell. Madeleine Peyroux weet ze wel uit te zoeken. Ik schreef bij haar vorige album al dat ze perfect in het rijtje artiesten past waar ook een Norah Jones in thuis hoort.
En dat doe ik nu weer (ook al was niet iedereen het toen met me eens). Natuurlijk heeft deze dame een eigen stijl, maar zo ver ligt het echt niet af van al die andere populaire jazz-albums, want dat is dit: een populair jazz-album (met veel bluesy invloeden, dat wel).
Helemaal niets mis mee. Het kan een mooie opstap zijn naar meer.
Voor mij nu wel iets meer van hetzelfde......

De stem van Madeleine Peyroux wordt ook wel gekoppeld aan die van Billy Holliday. Niet slecht dacht ik zo. Hoewel ik van mening ben, dat BH toch echt wel een one of a kind was. De tijdsgeest, huidskleur (in die periode), levensloop en muzikale ondersteuning, is toch in dat opzicht niet te vergelijken.
Begrijpelijk is het verder wel. Ze heeft een warme klank en een aangename stem om naar te luisteren. Daarnaast doet het mij ook wat denken aan Nina Simone, maar dat kan ook te maken hebben, door de wijze waarop de piano gespeeld wordt en Astrid Seriese, die ook een handje heeft om nummers te coveren van o.a Tom Waits en dit overigens niet onaardig doet.

Dit is mijn 1ste kennismaking met deze dame en dat nog wel voor 1 euro bij Van Leest uit de platenbak gevist.
Rustig is het allemaal wel, ietwat loom en hangt soms tegen het saaie aan. I'm allright loopt nog wel lekker, maar met The Summer Wind (beetje Sarah Vaughan gevoel) en Blue Alert, hoop ik stiekum dat dit niet zo tot het einde blijft duren.
Met Everybody's talking, (die hier trouwens niet bij vermeld staat) pakt ze een nummer aan, waar ik van het origineel heel veel kan genieten. Die sfeer en melancholie zet ze niet neer en ze doet er haar geheel eigen ding mee. Of het ook mijn ding is, mwhoah. Maar met River weet ze bij mij de juiste snaar te raken en is het alsof ik naar Joni Mitchell zelf zit te luisteren, die van River een jazzy bewerking heeft gemaakt, mooi.
Daarna begint dit Half the Perfect World zich voor mij te openen en zit er toch meer variatie in dan dat ik had verwacht. Okee, het is allemaal in een rustige setting, maar niet een en al late avond jazz a la Chet Baker. Met La Javanaise (niet Javanese!) wordt ik getracteerd op haar franse uitspraak en dat is niet verkeerd.
Smile doet mij in 1ste intantie terugdenken aan de herdenkingsdienst van Michael Jackson, waar zijn broer Jermaine dit nummer met enige emotie heeft voorgedragen. Mooi gedaan....door Madeleine dan heh.
Al bij al, is het een album wat ik zal preferen om wat later op de avond te willen horen. Bij voorkeur als ik wat vermoeid ben en mij wil ontspannen, zonder teveel naar de muziek getrokken te worden.
Daar is dit Half the Perfect World prima geschikt voor.
Maar ik denk dat ik het hier voor wat Madeleine Peyroux betreft laat.