Na een behoorlijk aantal luisterbeurten durf ik het wel aan: Fabio Zufanti heeft zichzelf overtroffen en zijn beste album tot nu toe afgeleverd (tenminste van de albums die ik ken van deze Italiaan
)!
Wat een prachtig album is dit geworden. Nu wisten we al dat de beste man een begaafd musicus en componist was. Op dit album klinken de klassieke invloeden (tja, misschien is het eigenlijk gewoon wel een klassiek album) misschien nog wel sterker door dan anders.
De muziek is een soort soundtrack bij een vertelling van 'Metamorphosis' van de hand van Apuleius. Het verhaal wordt gedaan in het boekje. Voor mij voegt dat niet direct wat toe aan de pracht van de instrumentale muziek, maar dat is natuurlijk aan een ieder om dat zelf te bepalen en ervaren.
De symfonieën zijn namelijk gewoon bijzonder mooi. Nog meer dan anders hoor ik prachtige mooie subtiele wendingen, veel dynamiek en afwisseling in de composities. Je kan er heerlijk op meedeinen, maar aan de andere kant zakt het nergens echt in, wat ik op eerdere albums (die ook vaak genoeg erg mooi waren) nog wel eens had. Je blijft geboeid door de muziek, waardoor het nergens in de drie kwartier echt naar de achtergrond qua aandacht verdwijnt.
Hoewel het waarschijnlijk prima kan dienen als achtergrondmuziek, komt het pas echt tot zijn recht als je hier met volle aandacht naar luistert, want dan gaat heel wat moois aan je voorbij en dan pas hoor je hoe knap het in elkaar zit.
Dit gaat zeker mijn eindejaarslijstje halen!