De definitieve onthaasting. Ik denk dat dit Slow Healer het beste omschrijft. Wie dit album opzet zonder de intentie echt te gaan luisteren, zal merken dat het voorbij is zonder het opgemerkt te hebben. Wie zich de tijd gunt, zal er volledig in opgaan. Met de premisse dat iemand van dit soort muziek moet houden, anders wordt het natuurlijk niets. Mijn indruk is dat mensen die houden van Nils Frahm, Silmus, Antony, etc. hun draai echt kunnen vinden bij Lyenn. Ik doe dat niet, maar heb mijn draai toch gevonden. Dit album is namelijk pure schoonheid. Een monument van uitermate bescheiden proporties. Laat los en je zult worden geraakt door de mystiek van Lyenn.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine