Dir en grey - Vulgar (2003)

Vulgar, niet het beste album van Dir en grey maar zeker ook niet het slechtste. Vulgar zet de muzikale koers voort die de band begon met de EP Six Ugly, een koers die uiteindelijk zou leiden tot het monsterlijk harde meesterwerk The Marrow Of A Bone. Vulgar is echter geen meesterlijk, erg hard is het ook niet. Vulgar is zo'n album waar een paar geniale nummers op staan en een paar nummers die zo slecht zijn dat je je af begint te vragen hoe de band het in hun hoofd gehaald heeft ze op de plaat te zetten.

Laat ik maar eens beginnen het album nummer voor nummer te analyseren:

1. Audience Killer Loop. Dit nummer begint met een een mysterieus donker keyboard deuntje gevolgt door een schreeuw van leadzanger Kyo en geram op de gitaren en drums. Hoewel dit nummer eerst een beetje klinkt als een soort intro voor het album ontwikkelt het als snel een aardige melodie. De zang in dit nummer is goed, emotioneel maar niet irritant. Na een minuut of drie lijkt het nummer afgelopen en lijkt het weer opnieuw te beginnen. Dit keer word je echter niet getrakteerd op melodische zang maar een halve minuut luguber geschreeuw.
2. The 3D Empire. Na het geschreeuw dat Audience Killer Loop afkondigd begint het tweede nummer The 3D Amber met een aanstekelijk gitaarloopje. Dit loopt al gauw over in Slipknot-achtig gerag op de instrumenten. Kyo begint in het Japans te schreeuwen, al klinkt het eerder als een soort gescat. Dit gaat een tijdje door tot dat Kyo een paar keer iets Engelstaligs roept dat klinkt als 'fuck us all' of 'spark and spark'. Deze structuur word vervolgens een paar keer herhaald. Live is dit een heerlijk nummer om lekker los op te gaan maar op de plaat is ie wat minder.
3. Increase Blue. Dit is een lekker nummer! Hoewel het nummer over nekrofilie gaat klinkt het vrolijk en dansbaar. De woorden 'Jelly Inspire!' woorden voortdurend herhaald en afgewisseld met vage robotstemmetjes. Het beste aan dit nummer is nog wel de grungy riff op de achtergrond. Ik had het er eerder over dat er op dit album zowel geniale nummers als hoopjes troep staan, Increase Blue hoort zeker bij de eerste groep.
4. Shokubeni. Dit nummer hoort echter thuis in de tweede groep. Het enige leuke aan dit nummer is de intro, al is die ook niet echt bijzonder. Het is jammer, maar dit is er eentje om over te slaan.
5. Sajou No Uta. Absoluut het meest emotioneel beladen nummer van het album. Dit nummer is 100% Japanstalig, je hoeft echter geen Japans te spreken om de tekst te begrijpen. De emotionele stem van Kyo zegt genoeg. De drums in dit nummer zijn ook een genot voor het oor, om nog maar te zwijgen over de (korte maar goede) gitaarsolo. Absoluut het beste nummer van het album.
6. Red...[Em]. Het langste nummer van het album. De titel is erg mysterieus en het feit dat dit nummer door velen als het beste van het album gezien word vind ik nog veel mysterieuzer. De gitaarsolo is oké maar voor de rest is het allemaal niet zo heel erg boeiend. Best een leuk nummer hoor, maar geen hoogtepunt.
7. Asunaki Koufuku, Koenaki Asu. Probeer dat eens tien keer snel achter elkaar te zeggen! Dit nummer bevat een lekkere riff maar zoals eigenlijk te veel nummers op dit album mengt de muziek niet lekker met de zang. Dit nummer doet me erg denken aan [kr]Cube van het album Macabre. Het klinkt lekker maar het klopt gewoon niet helemaal. Wederom geen juweeltje maar ook geen bagger.
8. Marmalade Chainsaw. Met zo'n titel heb je sowieso al een voldoende te pakken. Het nummer zelf is minder bijzonder dan zijn titel maar is toch best leuk om naar te luisteren. Al moet ik zeggen dat het een beetje in de herhaling valt.
9. Kasumi. Wederom een aanstekelijke riff, ook haalt Kyo zijn mooie zangstem weer uit de kast. Kasumi is aangrijpend en mooi. Kyo geeft je het gevoel dat het uit het hart komt. Het enige waarin Kasumi onderdoet aan Sajou No Uta (waaraan alles klopt) is het abrubte einde van het nummer dat een beetje een anticilmax is.
10. R to the Core. Een nummer dat nog geen twee minuten duurt is een filler denk je? Dan zit je er ver naast. Dit is een van de beste nummers van het album. Een wilde punkpartij die in een flits voorbij is. Tijdens live shows speelt de band dit nummer meestal twee keer achter elkaar, Ik kan dit nummer wel tien keer achter elkaar horen!
11. Drain Away. Het derde emotionele melodische nummer van Vulgar, jammer genoeg is deze minder geslaagd dan Kasumi en Sajou No Uta. De zang in dit nummer klinkt soms zeikerig, en soms geforceerd stoer (geen idee waarom). Wederom mengt de zang niet lekker met de muziek. Live klinkt Drain Away gelukkig beter dan op de plaat, maar daar koop je als luisteraar van het album natuurlijk niks voor.
12. New Age Culture. Dit was een goed nummer geweest als R to the Core en Increase Blue niet veel beter waren geweest. Als ik dit nummer voorbij hoor komen krijg ik een beetje een gevoel van 'hoorde ik dit net niet ook al?'. Eentje om over te slaan eigenlijk. Erg jammer, want zo slecht is New Age Culture ook weer niet.
13. Obscure. Obscure, het nummer met de smerigste videoclip ooit. Zoek hem maar eens op op youtube, het is echt ontzettend smerig. Maar is dit een goed nummer? Ja, dat is het zeker! Maar er zit een keerzijde aan. Obscure klinkt verdacht veel als Falling Away From Me van KoRn en is duidelijk door dat nummer geïnspireerd. Ik moet wel zeggen dat dit nummer beter klinkt dan het 'origineel' van KoRn. Een beetje een ripoff maar dit nummer is beter dan de meeste nummers op Vulgar.
14. Child Prey. De drums in dit nummer zijn geweldig! Dit hele nummer is eigenlijk geweldig. Het is erg catchy, misschien komt dit doordat het gewoon ogelovelijk simpel en herhaaldelijk is. Simpel of niet, dit nummer maakt je vrolijk, geeft je energie en is een mooie afsluiting van een goed maar dubieus album.
15. Amber. Amber? Sorry maar voor mij loopt dit album af met Child Prey. Amber is... Niks. De riff is niet boeiend, de zang is niet boeiend en mengt weer eens niet met de muziek. Het heeft een aardige solo maar Red...[Em] heeft een betere. Dit nummer is gewoon een beetje saai en overbodig.

Te lang om te lezen? Dan vat ik het even heel kort samen.

Hoogtepunten: Increase Blue, Sajou No Uta, R to the Core.
Dieptepunten: Shokubeni, New Age Culture, Amber.
Is dit album het kopen waard?: Ja, maar het vergelijkbare Withering to death (ook van Dir en grey uiteraard) is beter en makkelijk aan te komen.

^
Mijn excuses voor de vele taal- en spelfouten.

Ik vind die clip van Obscure nog wel meevallen, zit trouwens mooie symboliek in.