Voel toch de behoefte ook even wat te melden naar aanleiding van de dood van Mark Hollis en wel specifiek bij dit album omdat deze verzamelaar het vuurtje zowel brandend als aangewakkerd heeft.
Halverwege de jaren tachtig vond ik de hits van Talk Talk al zo'n beetje de beste muziek die ik op de radio hoorde. Luisteren naar de top 40 en dan opnemen op cassetebandjes die je vervolgens eindeloos speelde op je walkman. Een aantal clips van de band op MTV staan me ook nog bij. Marc met z'n geweldige kop en het gevoel dat deze jongens serieus bezig waren en werkelijk wat te vertellen hadden.
Rond 1988 mijn eerste stereotoren gekocht met platenspeler,cd speler en dubel cassettedek. die ik voornamelijk gebruikte om cd's over te zetten op casssette. Ik kocht weinig nieuwe muziek want 4 oudere broers en zussen met aardig wat muziek en bibliotheek met uitgebreide collectie cd's in de buurt.
Rond de tijd dat dit album uitkwam had ik al een baantje en wat meer geld te besteden en dit album is een van mijn eerste aangeschafte cd's. (Samen met een Beste van Toto volgens mij)
De bekende hits gaan nooit vervelen, nog steeds zet ik de auto radio harder als Give it Up, Suchs a Shame etc voorbij komt..
De laatste 3 nummers op dit album vond ik een beetje vreemd en ik worstelde mij daar dan doorheen of sloeg simpelweg over om weer bij Today te beginnen wat ik ook een wat suf nummer vond, maar de opbouw naar de grote hits en mijn favoriete nummers was dan weer geweldig (!) dus nam ik het voor lief.
Een paar jaar later, begin jaren 90, luisterde ik behoorlijk veel 'alternatieve' muziek en de hard/zacht dynamiek was daar een bekend onderdeel van (Nirvana b.v.) Daar had je het dan ook over met je maten die ook helemaal van het alternatieve waren en dan durfde ik wel eens te melden dat ik een raar nummer van een engels top 40 bandje kende dat nog 3 stappen verder ging als het om hard/zacht dynamiek ging...niemand die interesse had
Inderdaad: 'Desire' Een nummer wat ik ondertussen volledig geaccepteerd had en wat mij naar de 3 laatste albums van TalkTalk/ Hollis heeft geleid.
Jarenlang gedacht dat ik de enige was die Talk Talk echt idioot goed vond totdat met internet bleek dat er toch meer waren die er hetzelfde over dachten. Maar er is dus een tijd geweest dat ik me een beetje schaamde met mijn Talk Talk fanboyschap.. En ik kan me de tijd nog heugen dat Colour of Spring hier op musicmeter ook nog onder de 4* sterren gemiddeld stond. Het spreekt voor zich dat ik de huidige waardering meer dan terecht vind
Ik heb jarenlang als ik Colour of Spring in een tweedehands platenbak (soms voor 1 euro) tegenkwam hem meegenomen. Alleen voor de hoes al. Ik heb denk ik wel 20 exemplaren gehad..
Het exemplaar van deze cd heb ik dus nu zo'n 29 jaar in bezit en is de afgelopen 20 jaar een vaste waarde in de auto (ja, ik heb nog een cd speler in m'n 'youngtimer') vol met krassen, maar nog niet totaal uit elkaar gevallen. Niet alleen de hoezen, zelfs de cd doosjes van Talk Talk zijn van uitzonderlijke kwaliteit.
En nu is die geniale 'gek' dood...Dat voelt behoorlijk klote.