Mono & World's End Girlfriend - Palmless Prayer / Mass Murder Refrain (2006)

Hier heb ik héél erg hoge verwachtingen van.

Waarom? Is u Mono-fan tot op het bot of ken je dat andere bandje ook?

Ik ben ook wel benieuwd, Mono mag wel weer 's anders klinken.

World's End Girlfriend is zeker zo goed als Mono

DwarreI heeft 'dat andere bandje' op 1 in zijn top10

Mijn verwachtingen zijn overigens ook hoog.

Geef toe, Trailer, 3 is een fenomenaal nummer! echt geniaal.
De rest is ook zeer knap! Mono die toch wel de rustige toer opgaat eveneens World's End Girlfried waarvan men zeker The Lie Lay Land moet proberen!

Het laatste nummer is ook ongelooflijk mooi. Dit is zo een van die cd's die na de eerste luisterbeurt nogal ontgoochelend klinken ('het blijft zo rustig, meneer'), maar waarvan je later toch moet toch toegeven dat het een wreed schoon plaatje is.

dit hele album is van zeer hoog niveau,
de opbouw en sfeer zijn schitterend.

Part Three is 1 van de mooiste nummers die ik al heb gehoord...

Toeval dat iemand hier net nu, net vandaag op reageert. Ik besloot het album vandaag nog eens te beluisteren en heb Trailer 3 al een tijdje op repeat staan en, Heer hierboven, tranen stromen over mijn wangen.
Zo onaards mooi, zo intrigerend, zo "haunting". Een album dat de gevoeligste snaar weet te raken. Hemels!
Een 5* komt hier binnenkort aan, me dunkt.

Oef, en ik maar denken dat ik de enige was.

g..ver, dit album is helemaal langs me heen geglipt, en dat als post - mono -rock liefhebber.
hier kan ik helemaal bij weg dromen, prachtig.

en ja, part three steekt er met kop en schouders bovenuit.

Gisteren gedownload dit album, prachtig, prachtig!! Doet me erg denken aan het nog uit te komen album van Olafur Arnalds..

09/11 naar Mono in Patronaat geweest. Dit is totaal anders dan Mono's werk. Echt heerlijke luistermuziek.

Zozo. De eerste luisterbeurt had ik een paar weken geleden in de bus. Met ronkend motorgeluid blijft er weinig over van deze subtiele hybride van strijkers, gitaar en electronica. ALs je dan ook nog eens zit te wachten op gitaarerupties ben je helemaal verkeerd bezig. Een valse start, dat was het.

Echter thuis, s'nachts, met even niets aan je hoofd is het schitterend. Doordat het eerste half uur hele ingetogen en tragische muziek is, zijn de climaxen van Untitled en Untitled 5 nog een stuk mooier. Ik moest er wel aan wennen, maar nu zit het helemaal goed. Deze muziek gaat onder de huid zitten.

een welverdiende 4*!

De reactie van 2 maanden geleden is gelukkig nog wel actueel. Ik luister de cd niet vaak, omdat je er echt 65 minuten voor moet gaan zitten. En ik vind het jammer dat de (overigens schitterende) climaxten van drie en 5 soms verdrinken in een instrumentenbrei.

De spaarzame keren dát ik 'm op heb staan, zoas nu, toont het wel een grote schoonheid. Tergend langzaam naar grote hoogte. Zodra je een half uur strijkers met subtiel getokkel en minimale elekronica achter de rug hebt, barst de cd pas echt open.

Track 5 op oorlogsvolume... is alleen al 4,5* waard

Ik zit er over te denken om hem naar 5* te lanceren. Misschien is dat teveel eer. maar door de 'brij van geluid' sijpelen steeds meer detaills. En wat gaat de muziek onder de huid zitten.


So true

ken je het solowerk van meneer world`s end girlfriend?
met name het album: the lie lay land, is bijzonder mooi.

die staat op mn wishlist

Er valt hier zeker enige schoonheid te ontdekken. Maar dat schuilt onder andere in de aandacht voor detail, ofte wel het vereist inspanning van de luisteraar. Maar dat wordt beloond. Het komt redelijk tragisch over, maar dat mag deze plaat!

Toch schaamteloos kopieëren uit een review, beter kan ik het niet onder woorden brengen:


I was planning at some point to note where exactly it is that “Part Five,” the final track of Palmless Prayer / Mass Murder Refrain, metamorphoses from merely a satisfying conclusion into the single most magnificent piece of music I'd heard all year. I knew there was a moment where I felt this; where the drums come in, or the guitars reach a crescendo, or when the two plangent string refrains finally begin to weep in unison. But while re-listening to the piece, two things happened: First I lost count of the moments that made my heart break, and then I lost the ability to count.


MONO & world's end girlfriend manage to make what at first seem like the boring sections of their work hold just as much power as the initially attractive ones, and if you give it a chance it quickly becomes qualitatively different from most music you hear. It’s the type of music that demands your full attention to have any kind of effect. And when you give it, you'll find it hurts; be prepared to recall every time you had to watch someone walk away, every dying pet from childhood, every thing you wish you hadn't just said.
(Stylus Magazine)

Dat is nog voorzichtig uitgedrukt.