Quiet Sun - Mainstream (1975)
mijn stem
19 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Jazz / Rock
Label: Island
-
Sol Caliente (7:34)
-
Trumpets with Motherhood (1:47)
-
Bargain Classics (5:48)
-
R.F.D. (3:23)
-
Mummy Was an Asteroid, Daddy Was a Small Non-Stick Kitchen Utensil (6:00)
-
Trot (5:18)
-
Rongwrong (9:34)
-
Years of the Quit Sun [Original Demo] * (10:33)
-
Trot [Original Demo] * (10:25)
-
R.F.D [Warner Bros Demo] * (6:13)
-
R.F.D. [Mainstream Session] * (2:24)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur:
39:24
(1:08:59)
2
Misterfool
geplaatst: 2 januari 2016, 16:38 uur
Het blijkt nog wel eens slim te zijn om, op deze site, door te klikken bij een bandpagina. Vaak hebben de muzikanten die betrokken zijn bij een grote band enkele zijprojecten die de moeite waard zijn. Deze band is zo’n zijproject.
-
Quiet Sun was de band van Phil Manzera, voordat hij lid werd van Roxy Music, en canterbury scene muzikant: Bill Maccornick. De band kreeg begin jaren 70 niet de kans om een album op te nemen. Tijdens de opnames van zijn solo-album: Diamond Head besloot Manzera de band weer bij elkaar te roepen.
-
Muzikaal gezien, is dit album een mix tussen King Crimson en the Canturbury scene. Jazzy progrock met een prominente rol voor de gitaar. Veel meer nog dan bij Roxy Music gaat Manzera los met zijn scheurende gitaarpartijen. Daarnaast bevat dit album precies de onstuimige jazzy kwinkslagen die zo kenmerkend zijn voor de Canterbury Scene. Ergo, de titel: Mainstream, mag met een korreltje zout genomen worden.
-
Het enige nadeel van dit album is het koude karakter van de muziek. Het klinkt me allemaal net wat te klinisch in de oren. Het album blijft hierdoor wat steken in knappe composities die desondanks niet heel sprekend overkomen.
-
Het album heeft echter nog een troef in handen! Het negen minuten lange rongwrong is het enige nummer met, weliswaar ietwat valse, zang. Het nummer neemt iets langer de tijd om op te bouwen en bevat bijzonder lekker pianospel en een uistekende bassolo. De versie die supergroep 801(met Brian Eno) later opnam, is beter,warmer en pakkender, maar de aanzetten tot dat meesterwerk zijn hier al te horen.
-
Al met al; een prettig album die een progrockliefhebber best eens gehoord mag hebben. Al was het maar om eens te horen wat Manzera naast Roxy Music uitspookte. Het is geen meesterwerk. Wel zeer genietbaar.
3.5*
-
Quiet Sun was de band van Phil Manzera, voordat hij lid werd van Roxy Music, en canterbury scene muzikant: Bill Maccornick. De band kreeg begin jaren 70 niet de kans om een album op te nemen. Tijdens de opnames van zijn solo-album: Diamond Head besloot Manzera de band weer bij elkaar te roepen.
-
Muzikaal gezien, is dit album een mix tussen King Crimson en the Canturbury scene. Jazzy progrock met een prominente rol voor de gitaar. Veel meer nog dan bij Roxy Music gaat Manzera los met zijn scheurende gitaarpartijen. Daarnaast bevat dit album precies de onstuimige jazzy kwinkslagen die zo kenmerkend zijn voor de Canterbury Scene. Ergo, de titel: Mainstream, mag met een korreltje zout genomen worden.
-
Het enige nadeel van dit album is het koude karakter van de muziek. Het klinkt me allemaal net wat te klinisch in de oren. Het album blijft hierdoor wat steken in knappe composities die desondanks niet heel sprekend overkomen.
-
Het album heeft echter nog een troef in handen! Het negen minuten lange rongwrong is het enige nummer met, weliswaar ietwat valse, zang. Het nummer neemt iets langer de tijd om op te bouwen en bevat bijzonder lekker pianospel en een uistekende bassolo. De versie die supergroep 801(met Brian Eno) later opnam, is beter,warmer en pakkender, maar de aanzetten tot dat meesterwerk zijn hier al te horen.
-
Al met al; een prettig album die een progrockliefhebber best eens gehoord mag hebben. Al was het maar om eens te horen wat Manzera naast Roxy Music uitspookte. Het is geen meesterwerk. Wel zeer genietbaar.
3.5*
0
Mssr Renard
geplaatst: 21 januari 2020, 11:01 uur
Deze plaat (band) kende ik nog niet.
In mijn zoektocht naar Canterbury-platen (oud en nieuw) kwam ik deze tegen in de top50 Canterbury Scen van Progarchives.
Wat blijkt? Deze band bestaat uit Phil Manzanera (met zn gekke gitaarsolo's), Dave Jarrett op toetsen, Bill MacCormick op bas en Charles Hayward op drums.
Phil kennen we uit Roxy Music (deze Quiet Sun was al in 1972 als band opgeheven, maar deze opnamen stammen uit 1975, dus Phil was net bezig met zijn soloplaat). Dave Jarrett is verder onbekend, Bill McCormick kennen we uit Matching Mole en Charles Hayward gaat de punk/experimentele rock-kant op met de band This Heat.
Brian Eno speelt wat synths mee en Ian McCormick wat vocalen. Verder is het opgenomen door niemand minder dan Rhett Davies (Roxy Music, Genesis, Camel, Brian Eno).
Met enige voorzichtigheid kan deze plaat wel als meesterwerk bestempeld worden. Dit is Manzanera's minst commerciele en meest creatieve plaat. Ook de rest van de band gaat goed los. Het resultaat is een sterk aan Soft Machine doen denkende plaat met (zoals gezegd) het freaky gitaargeluid van Phil. De loops en synths van Eno en Davies doen de rest.
Een heerlijk bizarre en erg modern klinkende plaat.
In mijn zoektocht naar Canterbury-platen (oud en nieuw) kwam ik deze tegen in de top50 Canterbury Scen van Progarchives.
Wat blijkt? Deze band bestaat uit Phil Manzanera (met zn gekke gitaarsolo's), Dave Jarrett op toetsen, Bill MacCormick op bas en Charles Hayward op drums.
Phil kennen we uit Roxy Music (deze Quiet Sun was al in 1972 als band opgeheven, maar deze opnamen stammen uit 1975, dus Phil was net bezig met zijn soloplaat). Dave Jarrett is verder onbekend, Bill McCormick kennen we uit Matching Mole en Charles Hayward gaat de punk/experimentele rock-kant op met de band This Heat.
Brian Eno speelt wat synths mee en Ian McCormick wat vocalen. Verder is het opgenomen door niemand minder dan Rhett Davies (Roxy Music, Genesis, Camel, Brian Eno).
Met enige voorzichtigheid kan deze plaat wel als meesterwerk bestempeld worden. Dit is Manzanera's minst commerciele en meest creatieve plaat. Ook de rest van de band gaat goed los. Het resultaat is een sterk aan Soft Machine doen denkende plaat met (zoals gezegd) het freaky gitaargeluid van Phil. De loops en synths van Eno en Davies doen de rest.
Een heerlijk bizarre en erg modern klinkende plaat.
* denotes required fields.
* denotes required fields.