In de jaren negentig leken ze op de lopende band gemaakt te worden: sterke platen in de smaken grunge, indie rock, alternative rock en wat dies meer zij. Ik wil niet zeggen dat je ze tegenwoordig met een zaklamp moet zoeken, maar zeldzamer zijn ze wel. Des te blijer was ik toen ik nietsvermoedend in een New Yorkse platenzaak naar dit album ging luisteren en meteen werd weggeblazen door I'm not well. Ik had geen tijd om het album verder uitgebreid te beluisteren, dus ik heb het op de gok meegenomen. Daar heb ik gelukkig geen spijt van: het is een heerlijk rockalbum, dat weliswaar zwaar leunt op de jaren-negentigrock waar ik mee opgroeide, maar wel degelijk een eigen smoel heeft. Het titelnummer, Maple summer en Pines zijn mijn favorieten, maar vooralsnog kan ik geen genoeg krijgen van het hele album. Ik ben nog niet uitgeluisterd!
...en wat dies meer zij.... Geniaal! Dat is lang geleden.
Lekker plaatje inderdaad dit, en laat het maar één van de eerste voortekenen worden dat we na de '80-revival nu de jaren '90 nieuw leven gaan inblazen. Eindelijk geen muziek uit een koekblik meer, maar ronkende gitaren met gekwelde teksten.
In het midden kakt het wat in en dat laatste nummer is wel heeeel erg Comfortably Numb plagiaat, maar verder uiterst genietbaar!!!!
Van mij mag het, ik heb rock uit de jaren negentig nog altijd erg hoog zitten! Dat laatste nummer knipoogt inderdaad erg nadrukkelijk naar Pink Floyd, maar niet zo opzichtig dat het me stoort. Ik vind dat juist één van de sterkste nummers op dit album.