Laat ik deze recensie beginnen met te zeggen dat Maxwell één van die artiesten is die weinig fout kan doen bij mij. Dat is al zo sinds ik hem leerde kennen via Urban Hang Suite, zijn geweldige debuutalbum.
Maxwell behoort ook bij dat groepje nu-soulartiesten die graag wat tijd besteden aan het uitbrengen van nieuwe muziek. Hij past dan zeker makkelijk in het rijtje van Erykah Badu, D’Angelo en India.Arie. Het was alweer 2009 dat zijn vorige plaat uit kwam. Dat was nummer één in een aangekondigde trilogie. Na BLACK is er dus nu SUMMERS’. Ik heb zelf het idee dat de sfeer van het album ook aangepast is op de titel. Dat het thematisch is. Voor mijn gevoel was BLACK qua feeling wat rauwer en de eerder uitgebrachte nummers van SUMMERS’ lijken wat broeieriger te zijn. Past natuurlijk perfect bij de zomer. De vraag is dan wellicht ook meteen al hoe broeierig NIGHT nog gaat worden. Voordat we dat weten zijn we vast en zeker weer wat jaren verder, daarom focus ik mij nu graag eerst op dit album.
Het album opent met het muzikaal volle All the Ways Love Can Feel. De drums dreunen in dit nummer lekker door. Het tempo geen moment aflatend. Voeg daar de mooie blazers aan toe die het nummer een vollere sound meegeven en het zit productioneel in orde. Zoals wel vaker bedient Maxwell zich van een combinatie van borst- en kopstem. Zijn stem heeft niks aan kwaliteit ingeboet. Een fijne opener die gevolgd wordt door The Fall. Nummer heeft een vrolijke sound en Maxwell gebruikt zijn vocale capaciteiten optimaal in dit nummer. De ene keer wat harder dan de andere keer, maar altijd fijn in muziek hangend en passend bij de productie.
Het daaropvolgende en toepasselijk getitelde III heeft een leuke funky swing in zich. Dergelijke blazers doen het ook nooit verkeerd bij mij. Maxwell brengt daarbij in zijn zang een extra randje met zich mee. Het is een nummer waar ik in eerste instantie wat aan moest wennen, maar die gaandeweg ontwikkeld is tot één van mijn favorieten. Vooral door de samenhang van zang en aanstekelijke productie.
Het vierde nummer van het album is de superfijne eerste single Lake by the Ocean. Toen het nummer net gereleased was, was ik niet direct positief. Maar het weet mij steeds meer en meer te pakken. Dat komt mede door het zeer aanstekelijke refrein dat gegarandeerd na beluistering nog de hele dag in mijn hoofd zit. Een schot in de roos.
Fingers Crossed is al net zo’n schot in de roos, mede door de funky productie. Lekker directe drums, mooie zanglijnen en het heeft iets fijns herkenbaars. Herkenbaar zonder dat dit er te dik bovenop ligt. Daardoor voelt het aan als een vertrouwt nummer.
De meer romantische kant van Maxwell kan natuurlijk ook niet ontbreken op een album van deze zanger. Dat horen we via Hostage. Daar zit de romantiek vooral in de sfeer. Een herkenbaar Maxwell nummer. Misschien niet opvallend an sich, maar wel gewoon heel sterk in elkaar gezet. Daarmee doet dit nummer duidelijk geen afbreuk aan deze tot nog toe sterke plaat.
Deze meer rustige sfeer wordt doorgezet op de tweede single 1990x. Dit nummer weet mij vooral vocaal aardig in te pakken. Alle facetten van zijn stem worden hier uitgebuit. Alle registers worden aangesproken. Dit allemaal zonder teniet te doen aan de sfeer van het nummer. Een zeer geslaagd nummer.
Met Gods horen we het derde nummer dat al eerder uit is gebracht voordat het album uit kwam. Een nummer geheel in stijl met de muziek van Maxwell: mooie zanglijnen, goed gebruik van de stem en een productie die hier naadloos op aansluit. Ingrediënten waarvan het altijd wel genieten is.
Het meer kaal opgezette Lost is vooral een nummer dat vocaal erg fijn is. Door de kale productie komt het ook wel wat rauwer over. Misschien maakt Maxwell verder zijn noten soms wel iets te lang, maar naar mijn gevoel draagt dat ook alleen maar bij aan de intensiteit die het nummer met zich mee zeult, want zo voelt dat.
Dan is het zwoele, meer R&B-ish Of All Kind wel anders. Het is wel even omschakelen qua sfeer tussen deze nummers. Aan de ene kant goed dat er afwisseling is, aan de andere kant had dan toch deze nummers wellicht niet na elkaar op de plaat gezet. Hoe genietbaar Of All Kind ook is.
Dan klopt de overgang naar über-ballad Listen Hear een stuk beter. Een ballad is vaak maar een ballad, maar als ene Maxwell zich over dit soort nummer ontfermt dan krijgt het net dat beetje extra. Dat is ook precies één van de redenen dat ik, zoals bovenaan vermeld, heel weinig tegen heb op Maxwell. Dit is tevens wel het laatste nummer zo’n beetje. Er is nog een track die Night heet, maar dat zal dan toch meer een voorbode zijn op dat derde deel in de trilogie.
Hoeveel jaar we ook nog op NIGHT moeten wachten in deze trilogie, het is duidelijk dat we wel weer even vooruit kunnen qua muziek van Maxwell. Dit album is afwisselender dan BLACK, heeft minder een algehele sfeer zoals die plaat dat wel heeft. Daarom vind ik deze ook wel iets minder dan die vorige plaat. Maar iets minder betekent bij een artiest als Maxwell dat je met blackSUMMERS’night nog steeds naar een steengoede plaat aan het luisteren bent.
(bron:
Opus de Soul)