Laat ik allereerst zeggen dat ik alles van Ray Wilson in huis heb en dat de beste man weinig fout kan doen in mijn ogen. Dit album is daar in tegen de uitzondering. Ik had me hier veel van voorgesteld aangezien ik Wilson een erg goede songschrijver en vooral tekstschrijver vind maar hier slaat hij toch wel af en toe de plank mis.
Uiteraard zijn alle songs weer klasse gezongen maar het valse sentiment zit er hier wat meer op dan normaal. Er zit een soort van Bruce Springsteen/Bob Dylan sausje over dat voor veel luisteraars zal werken maar niet voor mij. Het is veelzeggend dat de cover van Pink Floyd het absolute hoogtepunt van de plaat is. Nu kan er bij een uitvoering van High Hopes ook weinig mis gaan en gelukkig laat Wilson hier zien klassen weer horen.
Het andere album dat dit jaar is verschenen
Ray Wilson - Makes Me Think of Home (2016) beviel me een stuk beter. Maar uiteraard zal ik dit album nog een aantal kansen geven.