Als je hier en daar wat dissonante gitaarstemmingen gebruikt en je album dan ook nog eens uitbrengt op een label dat eigendom is van de drummer van Sonic Youth, dan hebben veel popjournalisten hun oordeel meteen klaar: je bent een schaamteloze Sonic Youth imitator.
Dat overkwam Blonde Redhead in het begin van haar carrière. La Mia Vita Violenta was destijds mijn kennismaking met Blonde Redhead en het schijfje zat dagenlang continu in de cd-speler. Schitterend vond ik het. Mijn verontwaardiging was dan ook groot toen ik in een bekend Nederlands muziekblad las dat dit slechts een oninteressante Sonic Youth rip-off zou zijn. Dat is het niet. Hoewel er uiteraard invloeden van Sonic Youth hoorbaar zijn (overduidelijk bijvoorbeeld in 'Violent Life'), was Blonde Redhead op dit album (hun tweede) al duidelijk een eigen geluid aan het ontwikkelen. Vooral het dromerige, sfeervolle geluid van de rustige songs (zoals het mooi opgebouwde 'Harmony' met die prachtige sitar) zou ik niet direct met Sonic Youth associëren. En terwijl bij Sonic Youth de mannelijke en vrouwelijke vocalen vrijwel nooit in één nummer gecombineerd worden, maakt Blonde Redhead daar juist optimaal gebruik van ('Still Get Rocks Off', 'Down Under', 'Bean', 'Jewel').
La Mia Vita Violenta biedt een geslaagde combinatie van noisepop en dreampop. Het album kent wel wat zwakkere momenten (de vreemde wending in 'U.F.O', het wat merkwaardige plotselinge einde van 'Harmony'), maar als geheel is het een prima plaat.