Op hun ‘full length’ debuut (een EP van 7 nummers in 6:42 daargelaten) doen de Minutemen hun naam eer aan. Slechts 2 van de 18 tracks passeren de 1-minuut-grens. Met precies 15 minuten is dit dan ook het kortste album dat ik ken. Reeds hier is hun typerende avontuurlijke jazz-funk-rock-geluid hoorbaar. De nummers vliegen voorbij, om de minuut wordt je weer bestookt met een nieuw, zeer energiek, maar vaak ook bijzonder excentriek en rommelig liedje. Het is het unieke geluid van één van de creatiefste bands die de hardcorescene ooit heeft opgeleverd. Later, op hun meesterwerk
Double nickels on the dime zou hun compositionele genie pas echt tot bloei komen, maar hier is al goed merkbaar dat we te maken hebben met een band die enig is in zijn soort. De bas van Mike Watt is het opvallendste instrument hier, die zich constant in de vreemdste bochten wringt, en Boon’s dissonante gitaargeluid vult dat uitstekend aan. Het is haast onmogelijk favorieten aan te wijzen vanwege de ultrakorte duur. Dit is dan ook een schoolvoorbeeld van een album dat als geheel moet worden beluisterd. Saai wordt dat in ieder geval geen moment van die 15 minuten.
3,5/5
Mooie hoes trouwens.