Een juweeltje in een prachtige geschenkverpakking.
De totale artwork sluit goed aan bij de natuurlijke sferen op het album. De liner notes dragen bij aan een utopische beleving.
Wat opvalt is de productie van het album: erg gelaagd maar met veel verschillen in dynamiek. Dat maakt het album afwisselend en interessant terwijl er zeker ook een grote samenhang is.
Het album leidt me enerzijds naar een nieuwe, ongerepte wereld: met beschrijvingen van de natuur en het leven in harmonie met de natuur - die soms doen denken aan de poëzie van de Lake Poets - en met illustere personages die soms worden geïntroduceerd in de stijl van Bob Dylan in de midden jaren '60, maar natuurgetrouwer, zoals Sufjan Stevens pleegt te doen. (De liner notes bevatten op de laatste bladzijde trouwens een enorm knap alineaatje tekst met 'uitleg' van over wat voor mensen Everest gaat).
Anderzijds is deze wereld geen fictieve-utopie maar bestaat hij binnen onze eigen wereld: President Nixon, Jezus Christus, de Grieken en God hebben er rondgelopen en tussen de doden en ongeborenen op het album wordt er door de levenden gedood, gepedofileerd en wrok gekoesterd. Dat maakt het des te realistischer en grijpbaarder.
Ik hoor invloeden van CSNY (voornamelijk Stills-Young in de gitaren en Manassas-funk), The Beatles (Greenville-outro), Paul Simon (Graceland in Antwerp Blue), Iron & Wine (River Man) en zelfs een verdwaald beetje Fleet Foxes (Aniuvak).
Verpakt in prachtige popliedjes is Everest soms groots en meeslepend; soms zo intiem en breekbaar. Ook al moet ik toegeven dat ik momenteel in zwakke gezondheid ben: Call Me A Stranger, Mine Until the Sun Sets (eerder vond ik dat een kinderachtig liedje van niks; nu leg ik een connectie met Aniuvak - als een soort 'deel 2') en Antwerp Blue (mistroostig aanvaardend), breken me.
Everest biedt me tot nu toe nog geen antwoorden maar ik geloof dat als ik hier wat dieper in duik, ik er nog een heleboel moois van kan leren.