Deze artiest kende ik voorheen enkel van naam en (een beetje) van het mysterieuze aura rond zijn persoon; niet van zijn muziek. Dat had als voordeel dat ik volkomen onbevangen dit album in kon rollen - ik heb ook bewust op voorhand geen info opgezocht, geen recensies of meningen of wat dan ook gelezen.
Ik ben blij verrast met wat ik hoor. "Avant-Garde" staat hier als genre, en dat kan ik wel begrijpen. Je zou hier ook "Jazz" of "Neoklassiek" kunnen aan koppelen, maar het is toch net even wat anders; veel meer nog hintend richting oudere klassieke componisten en werken, maar zeker met een eigen identiteit.
Op dit album van een goed halfuur staan acht stukken, behoorlijk grillig vertakt, wat een verscheidenheid aan emoties oproept.
Witch of Endor is een machtig, groots stuk muziek, dat ook wat oosters aandoet en een dreigend sfeertje oproept, en me in de verte wat doet denken aan Mingus'
The Black Saint and the Sinner Lady[i] qua opzet, en tegelijkertijd erg filmisch klinkt. [i]Lament I is een fraaie ode aan de legendarische saxofonist Charlie Parker. De Symphonique-stukken klinken erg divers en geïnspireerd, composities die erg goed in elkaar zitten. Niet al te lang doordravend, vormen ze een lust voor het oor - althans het mijne.
Tot slot wil ik nog opmerken dat Moondog's verschijning op de albumcover me erg doet denken aan de illustere magiër Tim uit de heerlijke absurde komedie
Monty Python and the Holy Grail - op zijn eigen manier toch ook een beetje avant-garde.
4 sterren