Moondog - Moondog (1956)

Zeer chille muziek...

Zeer bijzondere persoonlijkheid die ver vooruit was met zijn muziek.
Hij maakte ook zelf instrumenten. Verweeft op een fantastische manier klassieke en (bizarre) popmuziek met elkaar.
Dit vind ik misschien wel zijn beste lp

dit is een held!

Hmm, een avant-garde plaat uit de 50's. Wat moet ik me voorstellen bij deze plaat? Wat voor soort muziek, of vergelijkbare artiesten?

Verwacht gewoon een man die zijn tijd ver vooruit was. Maffe geluidjes, een raar sfeertje neer zetten, echt knap dat dit in 1956 is gemaakt. En jongens, daarnaast nog een groot ding:

Deze man was blind(!!!!!) Hij maakte dus zélf instrumenten, maakte bizarre, en daarmee briljante composities voor die tijd, gewoon een erg, erg knappe plaat.

Ga nou maar luisteren..

Oké, als jij 't zegt

Dit album werd mij getipt in het Super Tip-Topper-topic. Mijn eerste reactie toen ik dit album had opgezocht: jaren ’50 en avant-garde: wat moet ik me daarbij voorstellen?! En in tweede instantie: wat moet ík daarmee? Ik luister nooit vrijwillig naar muziek van voor 1980 en avant-garde zoek ik eigenlijk ook nooit zelf op. Juist daarom is dit stiekem toch best een interessante tip waarmee ik mijn muzikale horizon kan verbreden.

Interessant zijn sowieso de arrangementen. Ieder voor zich zijn de instrumenten allemaal niet zo spannend, maar alledaags zijn ze niet. Heel wat anders dan het traditionele drum-gitaar-bas in ieder geval. Ik weet niet goed wat ik precies hoor, maar o.a. strijkers, diverse percussie, fluiten, handclaps en verschillende samples en wat spoken word tussendoor. Met een toch relatief beperkt arsenaal wordt er in ieder nummer een duidelijk ‘verhaal’ neergezet, zonder zang en meestal überhaupt zonder tekst. Dat doet Moondog knap. Daarin schuilt echter ook de grootste valkuil: alles lijkt op elkaar en de sound verschilt maar heel weinig van liedje tot liedje. Om de ene dan als een Tree Trail, de andere als een Big Cat en weer een andere als Street Scene te laten klinken trekt hij niet veel bijzonders uit de kast, maar eigenlijk vrij standaard, voor de hand liggende open deuren. Liedjes worden hierdoor voorspelbaar, weinig origineel en niet al te spannend. Tap Dance en Frog Bog vind ik bijvoorbeeld bijna kneuterig en Lullaby eerder irritant dan wat anders. Surf Session is het enige nummer dat voor mij een soort volwassenheid uitstraalt.

Misschien doet het dit album goed als ik het in de juiste context zou plaatsen: in de jaren '50 was dit misschien wel ontzettend vooruitstrevend en bijzonder. Ik weet het niet, want ik heb dat referentiekader niet. Ik beoordeel dit album met oren van nu – ik kan niet anders – en die oren staan niet naar deze muziek. Een half uur blijkt nog best lang en het lukt niet om mijn aandacht vast te houden. Ook een afzonderlijk liedje kan mijn aandacht niet echt grijpen, daarvoor vind ik het te tam en mis ik enige vorm van spanning. Creatief en speels is het allemaal wel, maar niet boeiend genoeg voor mij. Helaas, maar Moondog is niet aan mij besteed.