In een interview met Arthur Rizk, een van de twee gitaristen van Sumerlands, las ik dat hij Jake E. Lee tot een van z'n inspiratiebronnen rekent. Dat is op dit album goed te horen. Zanger Phil Swanson klinkt bovendien als een kopie van Ozzy Osbourne (hoewel hij iets lager zingt) en dat maakt dat Sumerlands soms klinkt als de opvolger van Bark at the Moon.
Sumerlands probeert op dit album dus geen nieuwe gebieden in de metalwereld te ontdekken, maar blijft op het bekende terrein van de (Amerikaanse) heavy metal van de jaren '80. Ik had hier en daar eerder al juichende recensies over dit album gelezen, maar het album toch links laten liggen omdat ik ellenlange nummers met gillende zang verwachtte. Dat is hier echter niet te vinden. Ik had dit album veel eerder een kans moeten geven, want Sumerlands is wat mij betreft zo goed, dat het hoog in mijn top-10 van 2016 gaat eindigen...
Met The Seventh Seal, The Guardian en vooral Blind weet Sumerlands me altijd in een uitstekende stemming te brengen, maar helaas eindigt het album toch een beetje in mineur: afsluiter Sumerlands, een instrumentaal nummer met slechts synthesizers en hier en daar wat drums, voegt niks toe. De band heeft het vast als sfeervolle afsluiter toegevoegd, maar het past slecht bij de stemming die de rest van het album uitstraalt. Gelukkig weegt dit minpuntje bij lange na niet op tegen de sterke punten.