Willie Nelson - It Always Will Be (2004)

Tired is zo'n herkenbaar en aangrijpend nummer. Grijpt me telkens weer bij mijn strot.

Inderdaad een mooi liedje. De rest van het album is ook niet mis.

Zojuist weer eens gedraaid en wat is dit toch een fijn uitgebalanceerd album van Nelson. Ik sta op het punt om hier drie favoriete tracks aan te wijzen. Dat wordt nog wat. De opener It Always Will Beis al heel fraai, maar Picture In A Frame pakt me pas echt bij de strot. In alle eenvoud is het voor mij een heel aangrijpend nummer. Ook het eerder al door spinout aangehaalde Tired is van dat niveau. Met Dreams Come True gaat het richting jazz, maar Willie Nelson schuurt hier wel vaker tegenaan. Het stoort me allerminst. Het is misschien wat eenvoudiger om een dissonant aan te wijzen, nl. de afsluiter Midnight Rider. Het klinkt een beetje alsof dat nummer er op het laatst aan toegevoegd is. Verder een zeer fraai album van Nelson. Ik vraag me af in hoeverre de American Recordings van vriend Johnny Cash hem hem hebben aangespoord om een album van dit niveau op te nemen.

Willie Nelson oogt als een dakloze zwerver die in vuilnisbakken loert of er nog iets eetbaars in ligt. In werkelijkheid is hij een C&W ster met ongetwijfeld een fikse bankrekening. De muziek op deze cd is prachtig. Het vormt een geheel. Ben het met nlkink eens dat Midnight rider er gevoelsmatig niet bij past. Anders had Willie op deze cd de volle mep gekregen. Paula Nelson is Willie’s dochter. Het fraaie lied wat zij samen zingen wordt nog overtroffen door het duet met Norah Jones in Dreams come true. Prachtig, 4,5 ster.