Hoewel ik in het bezit ben van heel wat muziek van deze bijzondere artiest en ook van zijn groep Van der Graaf Generator is dit pas de vierde keer dat ik iets bij een plaat van hem schrijf. Vreemd eigenlijk, want zeker begin jaren 80 was ik een grote fan en heb uit de jaren eind 70 begin 80 bijna alles van hem. Peter Hammill paste voor mij heel goed in begin jaren 80, toen naast de new wave en doem er ruimte was voor bijna alles (op prog na...). Heb ook een aantal optredens toen van hem bijgewoond, en dat waren hele indringende gebeurtenissen. Peter Hammill is niet makkelijk. En het vreemde is dat ik hem heb leren kennen doordat ik een cover van hem (Vision) door Marc (Almond) and the Mamba's hoorde. Nu bleek dit nummer niet altijd even representief voor Peter Hammill. Dit album uit 2003 haakt misschien in op de unplugged mode van die tijd, maar Peter gaar hier op geheel eigen wijze mee om. Hij bespeelt enkel de akoestische gitaar en niet de piano, wat normaal gesproken meer zijn muziekinstrument is. Hij speelt trouwens ook nog luit. Verder krijgthij hulp van een violist en iemand die sax en fluit speelt. BIJ een nummer is er een strijkarrangement. Persoonlijk hou ik wel van de toch wat minimalere Peter Hammill, de songs komen dan beter tot zijn recht. En de viool , fluit en sax zorgen soms voor een bijzondere specifieke begeleiding en sfeer. Maar verwacht geen makkelijke akoestische muziek. Soms begint een nummer nog wel zo, maar Peter blijft zijn eigen stijl houden met allerlei wendingen en zeker geen couplet refrein couplet metrum. Alle teksten worden ook afgedrukt in het boekje en Peter staat bekend om redelijk intelligente en filosofische teksten. En dat is ook nu het geval. De recensenten vonden het geen meesterwerk van hem, maar zeker wel degelijk. Dit is Peter Hammill pur sang, zeker geen instapplaat. Maar het extreme wat hij soms ook heeft in zang en compositie is hier ook niet aanwezig. Het is en blijft Peter Hammill kwaliteit.