Moest er toch een keer van komen he, dus ik kan nu volmondig ja antwoorden op deze vraag. Het heeft bijna een jaar moeten duren eer ik een stem ben gaan uitbrengen en een commentaar plaats.
Op de verzamelaar The Thin Man Sings the Ballads staan de nummers
Tenderness en
Phosphorescence en daar was ik zoals ik eerder al zei al mee bekend en dat was genoeg om nieuwsgierig te zijn naar de rest.
Die 'rest' begint met
Everyone You Hold wat een beetje een ongrijpbaar sfeertje heeft. Heel eerlijk gezegd vind ik de electronica niet zo'n heel mooie toevoeging terwijl ik het nummer an sich wel sterk vind, laat staan de schitterende zang. Een wat aarzelend begin voor mij dat snel overloopt in
Personality. Best een zwaar nummer met aardig wat acrobatiek zowel muzikaal als vocaal zonder wereldvreemd of artistiekerig te zijn. Maar om nu te zeggen dat het hap-slik-weg muziek is....nee.
Ook
Nothing Comes is geen luchtig werkje maar ik vind het wel heel erg geslaagd maar dat is niet zo moeilijk voor mij als liefhebber van piano of viool (ik twijfel even of het hier geen alt-viool is). Schitterende klanken die niet ieders oren zullen strelen maar in elk geval wel de mijne. Dit is behoort zeker wel tot mijn favorieten.
From the Safe House kent ook weer die meerstemmige zang van Hammill en doet me heel in de verte denken aan het wat donkerder werk van Kate Bush. Het zit vernuftig in elkaar en komt toch ook niet al te moeilijk over ook al blijft het pittige kost.
Phosphorescence valt ook op door de zang waar Hammill meerdere lagen over elkaar heen uitsmeert en dat fantastisch kan zeker ook hoe hij het jongenskoortje er doorheen vermengt: hoe soepel, hoe virtuoos. Prachtnummer!
Falling Open heeft iets verhevens in zich (ik zou haast kerkelijks willen zeggen). Tegelijkertijd straalt het ook iets naargeestigs uit zonder dat de muziek spooky is.
Bubble borduurt daar wat op voort, maar klinkt veel hemelser. Als er zoiets als de hemel bestaat dan is dit het grote witte licht waar men het dan over heeft. Niet zozeer omdat ik dit een hemels nummer vind, maar de pompeusheid van de synths en de hele stijl staan voor mij gelijk aan een groot verblindend, wit licht en vandaar deze misschien wat ver gezochte vergelijking.
Can Do stoeit wat met stijlen en doet me heel in de verte denken aan een zwaardere variant van The Police.
Afsluiter
Tenderness vind ik als nummer goed gerangschikt op dit album: het vormt de perfecte afsluiter van dit soms wat lastige album. Het klinkt luchtiger en toegankelijker terwijl dit album in z'n geheel nog niet eens zo zwaar is in vergelijk met ander werk van de man.
Het toont wel zijn veelzijdigheid aan en ik kan toch wel zeggen dat het jammer is dat dit blijkbaar alleen maar is weggelegd voor een select groepje liefhebbers en/of VanDerGraafGenerator fans.
Het verdient zeker meer....