Lucky Seven (1979) is een album waar de term elevator music, of achtergrond muzak in een restaurant, wellicht wel op van toepassing is.
Niet een van de beste werken van Bob James, naar mijn mening.
Zoals ik in mijn berichtje bij Bob James one schreef, heb ik momenteel iets meer vrije tijd dan voorheen en dan zoek je bezigheden. Een van deze tijdverdrijven is, naast het ontdekken van veel nieuwe muziek, het terugluisteren van het gehele repertoire van Bob James en daar vervolgens op dit mooie forum "een stukkie" over schrijven.
Nu ik dus de eerste zeven albums kort na elkaar heb beluisterd, valt het mij op dat het misschien wel een beetje veel van hetzelfde is. Komt ook omdat destijds, eind jaren zeventig, in relatief korte tijd, veel is opgenomen door Bob James met vaak dezelfde muzikanten.
Ook op dit album naast Bob James o.a Eric Gale, Gary King, Steve Gadd, Ralph McDonald en de gebroeders Brecker (wel een lekkere sax solo van Michael Brecker in Big stone city trouwens).
Persoonlijk vind ik het nummer Friends het dieptepunt van de CD, een suikerzoet nummer met als zanger bassist Neil Jason.
Het valt ten opzichte van de rest van het album behoorlijk uit de toon. Niet mijn kopje thee.