Bob James - Foxie (1983)

Ik ga verder met “mijn missie”: berichtjes plaatsen op MM bij het werk van Bob James. Ik heb besloten mij te beperken tot de albums die reeds op Musicmeter aanwezig zijn. Geen berichtje van Chet dus over de live dubbelaar all around the town, hands down en the Genie.

We zijn dan aanbeland in 1983: Foxie. Ik heb even gecheckt bij de streamingsdiensten en moet tot de conclusie komen dat het album niet heel populair is bij de luisteraars daar.
Mijn info over de CD kan ik lastig uit het boekwerkje bij de CD halen……. Ik heb een Japanse persing en ook het geschrevene in het boekje is vrijwel geheel in die taal.

Het album start met Ludwig, afkomstig van de bekende dove klassieke componist, in een arrangement van Bob James. Het is even wennen, maar al met al is het prachtig gedaan naar mijn (niet) bescheiden mening. Steve Gadd, Gary King en Ralph McDonald maken er samen met Bob een spektakel van. Wie durft dit nog elevator music te noemen?

Calaban is, met een duur van nog geen drie minuten, voor Bob James begrippen een kort nummertje. Andere bezetting: Peter Erskine op drums, Will Lee op bas en Rob Zantay op synthesizers. Van laatstgenoemde had ik nog nooit eerder gehoord en ik ben hem op later werk ook nooit meer tegengekomen. Nummer maakt verder weinig indruk.

Fireball heeft ook weer Erskine en Lee in de begeleiding. De percussie is in handen van Leonard “Doc” Gibbs. Het slagwerk doet mij in de laatste dertig seconden, met een beetje fantasie, denken aan een trage versie van dance with the devil van Cozy Powell. Moet je nagaan hoe dat werkt: ik luister fireball zojuist terug, hoor die laatste minuut en denk dan: dat laatste stukje komt bekend voor.
Je weet ook direct welk nummer, maarrrrrr…….. van wie was dat nummer ook alweer? En wat was de titel? Graaf, graaf, graaf in een zestig plus geheugen.
Googlen op “hit drummer”: geen bevredigend resultaat.
Dan opeens plopt uit voornoemd geheugen (wonderlijk fenomeen) de naam Powell op. Via google wordt het dan een eitje. Cozy Powell dus.

Op Zebra Man, gecomponeerd door Marcus Miller, mag Marcus uiteraard bassen, speelt Yogi Horton op drums, Steve Khan gitaar, Gibbs op percussie en David Sanborn op sopraan. Bob rammelt er lekker op los op de piano. Prima nummer.

Miranda……. Jaaaahhhhhhhhh…….Miranda! Kent u dat gevoel? Je koopt, zonder vooraf te beluisteren, een LP.
Eenmaal thuis een lekker drankje inschenken, kaarsje aan, onderuitgezakt op de bank en dan is daar opeens Miranda (oké, alleen uit de luidsprekers, maar toch).
Prachtig, prachtig in al zijn eenvoud. Noem dit muzak, noem dit wat je maar wil, ik vind die piano een genot voor het oor, gecompleteerd door Ron Carter op de staande bas en Erskine en Gibbs op het slagwerk.
Sinds de aanschaf van de LP en later de CD ontelbare keren dit nummer opgezet en zelfs wel eens overwogen om het ooit, bij de uitvaart, als slotstuk van de plechtigheid te laten horen.

Eerst maar het slotstuk van de CD/LP: Marco Polo. Nummer is geschreven door Bob James, maar Miller mag wel weer meedoen. Horton en Gibbs op slagwerk en Steve Khan en Hugh McCracken samen op gitaar.

Al met al blijft het voor mij, ook 40 jaar na dato, een prima album. Wel wederom jammer dat het al na een halfuurtje voorbij is (al zullen de luisteraars van de streamingdiensten daar anders over denken).

Ik heb deze ook, al is het even geleden dat ik hem beluisterd heb. Staat me bij als een Bob James-album 'by the numbers'. Ik vind het openingsnummer wel spectaculair, al zullen puristen en liefhebbers van klassiek en waarschijnlijk van gruwen. Fireball is wat mij betreft het tweede hoogtepunt, waar Peter Erskine - die we natuurlijk vooral kennen van Weather Report - tegen het eind van het nummer lekker tekeergaat. De associatie met Dance with the devil staat me niet bij, maar nu ik het nummer terugluister op YouTube, herken ik het ook. Al vind ik de gelijkenis ook weer niet heel opvallend.

Miranda is inderdaad een mooi pianostuk, maar voor het overige staan de nummers me eigenlijk niet meer bij. Ik vermoed dat dat geen goed teken is, maar ik zal het album een dezer dagen weer eens opzetten.

Altijd jammer dat de albums van Bob James uit deze periode zo kort duren. Al is een dik half uur misschien wel de juiste lengte voor en album dat af en toe vervaarlijk richting muzak neigt. Niet dat ik daar last van heb; dit soort platen luistert altijd lekker weg, zeker als je een beetje luistert naar wat de muzikanten individueel presteren.

Erg leuk om weer eens in de discografie van Bob James te duiken. Veel van zijn oudere werk staat hier in de platenkast. Toevallig afgelopen week weer eens wat uit zijn Fourplay tijd gedraaid. Ik heb Bob lang gevolgd. De productie en opnamekwaliteit van zijn albums was in jaren 80 al befaamd. Ze klonken voortreffelijk. Dit album, met name het nummer Miranda, ken ik nog goed. Met het openingsnummer heb ik niet zoveel maar de rest is dik in orde. Voor mij ook het begin om Marcus Miller verder te volgen. Deze bassist dook in die jaren op ontzettend veel albums op en zijn kenmerkende basspel heb ik altijd bewonderd. Ik blijf meelezen Chet.