Hmm, ik wil op zich wel een poging wagen... als je voor lief wil nemen dat ik nogal een grote ''fan'' ben. Dat klinkt zo vreselijk...''fan''... Bewonderaar in ieder geval. Maar van een enigszins verkleurd beeld is dus sprake hier
.
Ja, wat kan ik zeggen.. Wat is het dat mij zo beweegt in deze muziek? Het is een soort van traditionele rock die soms wat weg heeft van folk. Roots-rock dus(?)
Maar wat voor mij belangrijker is dan dat labeltje is dat het hier om een muzikant gaat die volkomen zijn eigen ding doet. De puurheid van een nummer als
Indian Summer. De fragiele en ontwapenende zang van de man die altijd 2e viool speelde in de bands waar hij in zat...
De tragiek van altijd onderschat zijn, - en tegenwoordig zo goed als vergeten - maar toch zo'n oeuvre aan muziek nalaten... De ''good time'' rock n roll, heerlijke, haast oubollige rock 'n roll, die soms de kop opsteekt, zoals in
One For The Road.
Maar de essentie is voor mij: het leven dat uit dit plaatje spreekt (en uit al z'n werk, eigenlijk). Dat is het.
I'd rather have a bad time than no time at all
En zonder sentimenteel te worden is het gewoon een goeie (Britse!)roots plaat met eerlijke liedjes.