Ze zijn terug: de mannen rondom Dragut Lugalzagosi, oftewel The Great Dictators uit Kopenhagen.
Album nummer drie in drie jaar tijd. Een mooie trilogie. Elk jaar nieuwe muziek alsof het niks is.
Hoe leuk als je net even wat meer contact hebt met een band zoals hier het geval. Dragut zat in IJsland toen ik in Kopenhagen was. Gevalletje 'jammer' vonden we allebei. Voorlopig moet het biertje nog maar even in de ijskast staan en kan ik weer even vooruit met tien nieuwe tracks op het nieuwe album Women.
De sound is herkenbaar, de zang misschien nog wel meer. De drie albums liggen mooi op één lijn. Women lijkt iets lichter van klank. Misschien doordat de elektronische toevoegingen wat meer opvallen (alhoewel ze zeker geen hoofdrol krijgen toebedeeld).
Veel midtempo en slepende nummers. Niet sleazy, want daarvoor weten de heren de nummers net wat te veel pop-invloeden mee te geven. De koortjes zorgen er ook voor dat de toon niet al te zwaar wordt.
Women lijkt vooralsnog een grote knaller als 'Strange Ways' (van de voorganger Killers) te ontberen, maar de kristalheldere sound op bijvoorbeeld 'We're Almost Here' geven toch wel wat meerwaarde waardoor het opvalt.
The Great Dictators zijn niet de nieuwe wonderkinderen in pop- en rockland. Het feit dat ze uit Denemarken komen maken het in deze tijden der globalisering ook niet echt exotisch meer. Dat hoeft ook niet.
Women is gewoon een fijn alternatief rockalbum met wat popinvloeden en een zanger met een zeer kenmerkend geluid. En daar valt goed van te genieten.
Dat ik deze band wel een doorbraak in Nederland gun is niet meer dan logisch. Het is me al eens gelukt met een bandje in Londen. Ik blijf het ook gewoon proberen met dit bandje uit Kopenhagen. Je weet maar nooit.
Eens zal en moet ik ze zien op de Nederlandse podia. Tot die tijd geniet ik lekker van women, en dat klinkt toch wel bijzonder uit mijn mond