Albert Hammond - It Never Rains in Southern California (1972)

21 december 2018, Tokio, Japan

Ik zit met een Koreaan uit Brooklyn in de kleinst mogelijke bar denkbaar, onder een viaduct weggestopt en zonder ramen, in Minowa, Tokio. Buiten is het stil, het is twee uur 's nachts.

De geïmmigreerde Koreaanse dame achter de bar voert ons kleine hapjes, terwijl wij in een gesprek over politiek verwikkeld zijn. (Er zijn op dat moment al enkele kruiken sake doorheen gegaan.) Aan het andere uiterste van de bar - op slechts enkele meters afstand - zit de enige andere gast, een Japanner, naar zijn glas te staren.

Mijn oog valt op een apparaat dat op de bar ligt: een kleurrijke tablet waarmee men liedjes uit kan kiezen voor de karaoke. Aangezien ik dronken ben en in Japan, zeg ik "Sono konpyuuta wa nan desu ka?", wijzend op het apparaat. "Computer? Nee, dit is een karaokemachine," zegt de barvrouw, "kijk maar". Vervolgens zingt ze een traditioneel lied uit haar thuisland waar mijn ogen van gaan tranen. Daarna is de beurt aan ons: samen met de man uit Brooklyn zing ik, met iets te veel overgave, ‘(I can't get no) Satisfaction’ van de Stones.

Dan volgt het moment van de avond: de stille Japanner vraagt een nummer aan, doet zijn ogen dicht, en begint te zingen. In gebroken Engels, maar woord voor woord, uit zijn hoofd, zing hij ‘It never rains in Southern California’, van Albert Hammond. Waarom dit nummer? Was Hammond ooit ‘big in Japan’? Ik heb tot heden geen idee. Maar dit moment staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Toevallig ben ik dit album ooit eens tegengekomen in de kringloopwinkel (waar de lp’s van Albert Hammond nog steeds met regelmaat te vinden zijn). Ik ben wel fan van de vrolijke, ongecompliceerd softe hippiemuziek van deze man, al begrijp ik het als er mensen zijn die van al deze zoetsappigheid braakneigingen krijgen. Albert Hammond is zo’n typische jaren ’70, middle of the road, artiest, die nauwelijks van elkaar te onderscheiden liedjes schreef over de liefde en andere vaag hoopvolle dingen. Misschien is hij wel de meest typische – in Japan zijn ze hem in elk geval nog niet vergeten.

The Free Electric Band was één van mijn eerste platen die ik bezat van Albert Hammond. Hoe oud was ik toen, 13/14 misschien.
Nog steeds nostalgische gevoelen bij die plaat.
In die tijd kocht ik soms samen met mijn 2 jaar oudere broer ook een plaat en volgens mij hebben wij deze toen een keer aangeschaft.
Veel minder gedraaid, want langzaam maar zeker verdween deze halve hippie op de achtergrond.
Toen ik rond de 20 jaar was vertrokken mijn 2 jaar oudere broer en ik uit et ouderlijke huis en moesten de gezamenlijke platen verdeeld waren. Mijn broer nam deze mee en eigenlijk was ik deze plaat vergeten. Tot ik deze zag op een beurs voor een heel klein prijsje en deze toch maar weer aangeschaft. Jeugdsentiment.
Het mooie na al die jaren is dat er toch weer wat meer waardering komt voor deze eerste plaat van Albert Hammond.
Op zich zijn het zonnige popsongs en Albert Hammond laat zich hier kennen als een toch begaafd singer songwriter. Andere artiesten hebben vaak songs van hem opgenomen en daar redelijk succesvol mee geweest, denk aan Jefferson Airplane, Leo Sayer en Julio Eglesias. .
Op deze plaat staat het overbekende 'the air that I breathe' waar de Hollies een grote hit mee hadden en 'if yoy got a break another heart' van Mama Cass Elliot, deze single deed echter weinig.
Sommige nummers van deze plaat werden op de opvolgers nogmaals opgenomen, maar vaak waren ze niet beter dan de originele.
Net als 'the free electric band' een mooie uitklaphoes met de teksten binnenin.

Albert Hammond begon als 16 (!) jarige in the Family Dogg met Stave Rowland.
'It never rain's in southern california' heeft hij samen met Lee Hazlewood geschreven en dat nummer kwam in Nederland in de top 40 uiteindelijk op 26, het nummer own by the river' drie jaar later op nummer 14. "It never rains' heeft ook nog in de top 2000 gestaan, 11 keer met als hoogste 529. Nog drie andere nummers hebben ook deze lijst gekleurd, toch niet zo slecht.

Albert Hammond heeft later ook nog geschreven voor Whitney Houston en Tina Turner en ook de muziek van Sensuality van Axelle Red en het tweede album van Duffy.

Pas geleden het album 'revolution of the heart' uit 2005 aangeschaft en dat was beter dan ik had durven hopen. .