Alice in Chains - Sap (1992)

Een klein akoestisch meesterwerkje vergelijkbaar met "jar of flies" alleen dan nog beter. Alleen dat 5de nummer doet 'm net de das om. Alhoewel ik de humor van het nummer opzich wel inzie, is het hier volkomen misplaatst.

Ik ben het met je eens voor wat betreft het laatste nummer, maar ik vind de andere vier zó goed, dat ie toch vijf sterren krijgt. Hij heeft wel even moeten gisten voordat ik hem zo goed vond.

heb hem juist gekocht, dubbelalbum, samen met Jar Of Flies, maar ik zie nergens het vijfde nummer staan, heb hem nog niet geluistert, is het mss een hidden track?

Het 5de nummer staat idd niet op de hoes.
Overigens heb ik aan dit album inmiddels ook 5 sterren toegekend, ondanks dat vreemde 5de nummer.

Het vijfde nummer is inderdaad erg vreemd. Maar Brother en Got me Wrong maken dat voor mij meer dan goed.

Heb het in 1992 gekocht in een package deal met Dirt en was direct onderste boven van dit plaatje. Geniaal! En imo (nog) beter dan Jar of Flies. En nr. 5 hadden ze er af kunnen laten ja.

Hé, dat bericht had zo van mij afkomstig kunnen zijn, smandert.

Vergeleken met het debuut 'Facelift' en het meesterwerk 'Dirt' is dit toch wel wat anders, wat zeker niet wil zeggen dat het slecht is.

Zowel op de twee vorige genoemde albums verschijnen akoestische nummers terwijl het bij Sap in feite de ganse cd beslaat.

Ik vind het best wel goed klinken, maar het weet me nog niet zo te boeien zoals 'Dirt' (lijkt me vrij logisch want deze heb ik al véél meer gedraait en het licht erin gezien ).

De 2 beste nummers op Sap vind ik tot nu toe Got Me Wrong en Am I Inside. Deze vind ik goed, maar (voorlopig) ook niet meer.

Krappe 3,5 * voor een eerste luisterbeurt.

met hun krappe 21 minuten op deze plaat, is het amper een album te noemen.als die 5 nummers erg goed waren, oke maar valt me iets tegen . of mijn verwachigingen waren mischien wat hoog

Facelift gaf na 3 luisterbeurten ongeveer hetzelfde resultaat als na de eerste keer.

Bij Sap ligt het heel anders. Na 3 keer stel ik vast dat dit toch wel een prachtige EP is. Beetje jammer van het laatste nummer, dat op zich zo slecht nog niet is, maar het hoort hier echter niet thuis. Het zou beter tot z'n recht komen op een full cd als hidden track voor de grap ofzo.

In het nummer Right Turn kan je ook Chris Cornell (ex-Soundgarden, Audioslave) terug horen.

Krappe 4,5 *

Right Turn is hier eigenlijk uitgevoerd door ''Alice Mudgarden'', dat is Alice in Chains samen met Mark Arm van Mudhoney en Chris Cornell dus van soundgarden (en temple of the dog en audioslave) Chris Cornell doet ook mee aan de achtergrond zang van Brother , samen met Ann Wilson van Heart die ook te horen is op Am I inside?
de megafoon op het laatste nr. is van de drummer, Sean Kinney.

Heerlijk melancholisch werk van de heren... Jammer van het laatste nummer...

4,5 sterren, omdat de laatste track 0,5 * eraf haalt. Brother is één van AiC's beste nummers.

Goed, hoewel ik het voor mij niet in buurt komt van Jar Of Flies of Dirt.
3,5*

Idem

in London gehaald. omdat ik heb tegen kwam.

in totaal toch nog 15pond (ongeveer 20euro) voor neergetelt. maar het is het waard.

4.5

Wow, das wel een boel voor 20 minuutjes. Maar inderdaad. Prima plaatje

ik hem sap ook op m'n 16de uit londen gehaald , was daar toen met school.

Tjonge jonge, het 5e nummer is een hidden track het komt gewoon na I am Inside


Mark Arm vcan Mudhoney zit er ook in;) ( hij zingt op dat stuk van we are so low as we can get)

Mark Arm geeft wel een eigenaardig morbide tintje mee aan Right Turn, terwijl Staley zelf ook gewoon meedoet. Cornell was toen natuurlijk helemaal op zijn top en dat bewijst hij hier wederom. Het daaropvolgende Am I Inside is wederom omsloten met de sfeer die deze band zo goed maak(te). Het latere Frogs van hun s/t uit 1995 doet wat aan deze song denken.

Ik vind Jar toch wat gerijpter klinken. Maar toch 'voel' je hier ook weer die deprimerende maar toch typisch AIC-heerlijke sfeer weer. Wat kan naargeestigheid soms toch bloedmooi zijn..

Het verborgen pareltje van AIC, totdat deze werd verkocht bij 'Jar of flies'. Bijzonder om Cornell en Staley in hetzelfde nr. te horen, toch blijft 'Got me wrong' m'n favo, ook geweldig uitgevoerd op het unplugged-album. Alleen 5e nr. is idd misplaatst

The Love Song wordt ingezongen door Sean Kinney, de drummer van de band. Hij bespeeld tevens de piano. Layne Staley drumt, Mike Starr speelt gitaar en Jerry Cantrell bass. Interessante line-up maar het loopt uit op een grote grap. Geen muziekaal festijn eerder een ramp wat ook blijkbaar de intentie was. Buiten dit nummer staan er vier andere geweldige nummers op. AIC als Brother en Got Me Wrong. Ook doen de bandleden van Mudhoneys en Soundgardens mee voor een mooi nummer. Een dikke voldoende vor deze EP.

Note: Je moet wel dit cijfer in contrast zien met andere EP's. Het wordt niet gerekend als een volwaardig album

Niet zo goed als Jar of Flies en ook wat korter maar nog steeds zeer genietbaar.

Iets minder dan Jar Of Flies maar ik kan hier ook niet minder geven dan een dikke 4!

Frank Zappa zou vast trots zijn geweest op Alice in Chains vanwege Love Song. Zelf vind ik het een geinig nummertje waarop te horen is dat de bandleden zich lang niet zo serieus namen als je zou denken als naar een album als Dirt luistert. Ook niet zo heel verwonderlijk als je in een band zit met Sean Kinney en Layne Staley. Hoe dan ook ik verhoog de score met een halfje omdat ik de nummers wel heel erg vaak draai. Daarnaast vind ik stiekem de Unplugged versie van Brother beter dan de versie van dit album

*Het cijfer moet wel in perspectief worden gezien omdat het geen volledig album is.

Ik kende Sap al langer, maar door het draaien van de vinyl versie van MTV Unplugged dacht ik er weer aan. En wat bleek, ik kon nog aan de vinyl heruitgave van 2010 komen van Jar of Flies / Sap. Prima geluid en echt fraai artwork.
Brother heb ik altijd al een geweldig nummer gevonden. Die sfeervolle van Unplugged, maar zeker ook deze wat kalere, killere prachtversie. En hier natuurlijk wel een solo met de elektrische gitaar.
En dan volgt het geniale Got Me Wrong. Elke keer als dat fantastische nummer komt, reik ik naar de volumeknop. Wat maakt dit zo goed? Een ijzersterk begin, een hele fraaie melodie, begeleidt door dubbele akoestische / elektrische gitaar en daarbij de geweldige samenzang.
Right Turn is een sterk nummer van AIC, Mudhoney en Soundgarden samen: toe maar! Maar Am I Inside is een echt mooie en melancholische song. 'Black is all I feel, so this is how it feels to be free.'. Experiment Love Song - Take 1 is best wel geinig, maar klinkt niet echt serieus.
Ook al is dit 'maar' een EP, het is wel een dijk van een plaat met 3 songs van de buitencategorie en 1 sterk nummer.

Chris Cornell laat hier weer horen wat een geweldige zanger het is/was (Right Turn), maar dat wisten we al van Temple of the Dog. Het onheilspellende Am I Inside is AiC op z'n best. Vier top nummers, een dikke 5*.

Destijds helemaal grijs gedraaid en nog steeds blijft dit een heerlijk tussendoortje. Opener Brother is een degelijke song met Ann Wilson die Staley op de achtergrond van een mooie begeleiding voorziet. Got Me Wrong is een pak beter - wat heeft Staley toch een weergaloze stem - de song telt een mooie opbouw en zwelt lekker aan. Right Turn is ook weer een prima compositie waarin de stemmen van Staley en Cornell een fascinerend contrast met elkaar vormen. Am I Inside is wat mij betreft de prijspakker, de akoestische begeleiding van Cantrell en de subtiele pianoklanken op de achtergrond maken dit nummer tot een topper. Afsluiter Love Song vind ik helemaal niks, het vormt zelfs een dissonant op dit stemmige akoestische tussendoortje wat qua beleving niet zo aanvoelt.