Herbie Hancock - Speak Like a Child (1968)

Wat een mooi nr. zeg, Speak Like a Child.

Een echte klassieker in Hancock's prachtige oeuvre; Vandaag voor een spreekwoordelijke appel en ei in Fnac Gent meegenomen.
€ 4.99 vind ik echt spotgoeiekoop, je geeft er nog geen rondje voor op café. En dat voor zulke hemelse klanken van deze toetsenist en zijn topbegeleiders.

****1/2

De titeltrack is heerlijk. Ook de rest bevalt meer dan goed. Een album waar ik nooit zo veel over hoor waardoor het lang uit mijn zichtveld is gebleven.

Degelijk album maar blijft m.i. wel achter bij sommige van zijn excellente voorgangers zoals Takin' Off, Empyrean Isles en Maiden Voyage.

Na herhaalde beluisteringen heb mijn score een half punt verhoogd. Ik blijf bij mijn conclusie van mijn eerdere bericht, maar dit album heeft toch wel een aantal heel sterke momenten en aparte composities, waarvoor je echter wel in de juiste stemming moet zijn om ze echt op waarde te kunnen schatten, althans zo ervaar ik het.
Her en der heeft het een Gil Evans-achtige sound, bijv. in tracks 2 en 4.
Er is geen saxofonist en dat levert een apart timbre.
Verder zijn de solo's van de blazers meer geïntegreerd in de muziek dan in jazz van die tijd gebruikelijk was en dat creëert een relaxte atmosfeer die goed aanvoelt, dit is echte jazz.

Werkelijk prachtige plaat, waar Hancock (en Carter op 1 song) arrangementen voor fluit, flugelhorn en bas-trombone hebben geschreven. De blazers spelen geen solo's maar vullen de muziek aan, wat voor prachtige muziek zorgt. Verder staan de plaat echt vol van de meest prachtige pianosolo's. Wederom een knappe en ook erg unieke jazzplaat.