Quando Quango - Pigs + Battleships (1984)

Hier ben ik wel benieuwd naar. Zat bij het bekende Factory label, en is deels Nederlands.

Grappig, een van mijn favoriete danceplaten van een paar jaar terug (Vladivostock van [T]ekel, zullen waarschijnlijk niet veel mensen kennen ) is behoorlijk gebaseerd op Love Tempo van deze groep. Erg toffe plaat.

Vandaag met TNT ontvangen, Fact 110 - inderdaad Nedelandse frontvrouw - thans hoogleraar musicologie; meer laterrr.

En Johnny Marr en Vini Reilly.. wat mij dan weer benieuwd maakt.

Factory: ultiem label van de wave; home of gloom and doom. En dan: Quando Quango - fun dance met een latin ondertoon. Niks nie post-punk funk gloom a la A Certain Ratio - nee denk eerder Miami Sound Machine, Heaven 17 (We Don't Need This Fascist Groove Thang of Crushed by the Wheels of Industry - nog een paar vandie titels en mijn pagina is vol).

En inderdaad deze Fact 110 heeft een Nederlandse frontvrouwe op keyboards (deels vocals), Gonnie Rietveld, Mike Pickering (sax en vocals), tevens A&R manager bij de Hacienda (later in M-People), Simon Topping (drums en vocals), eerder trompet/drums/vocals in A Certain Ration en Barry Johnson(bas), later in Aswad. De 'letter of recommendtion' was dus geen ongunstige.

Dit album kent een paar hele fijne tracks: Genius, Rebel en in iets mindere mate Go Exciting en Lowrider. De genoemde nummers zijn muzikaal erg leuk - zeker in de remix van Mark Kamin, maar in de overige schieten - imo - de zangkwaliteiten van de frontvrouwe gewoon te kort om over een heel album overtuigend te werken. Het is opvallend hoe dicht de male lead vocal qua zang in de buurt van Glen Gregory komt en dat zijn dan ook meteen de leukere nummers. Zoals Herman al aangaf, zijn de langere versies (m.n. die van Mark Kamin) heel lekker in het gehoor liggend en uitermate dansbaar en dat is iets wat behoorlijk verbaast: Factory, anno '83 - 85'; bedenk echter dat Bernard Sumner (Barney voor de kenners) van New Order bij een aantal 12" de hand in de productie heeft gehad en dat Stephen Morris voor aanvullende (syn)drumpatronen heeft gezorgd. Immers ook bij het uitermate leuke Life (Dtites-le-moi) was Steve (met Gillian betrokken).

Is deze plaat de moeite waard? Jazeker, vanwege de genoemde tracks en als je in factory bent geïnteresseerd. Een 6 -7 jaar geleden is er een dubbel-cd uitgerbracht met 1 of 2 tracks van Quando Quango - het is leuke muziek die het goed doet in het clubcircuit. Naast dit album (FACT 110) heeft Quando Quango een viertal 12"s uitgebracht: Go Exciting (FAC 67), Love Tempo (FAC 79 ook bekend als FBN 23, met andere hoes), Atom Rock (FAC 102) en Genius (FAC 137). Een geplande FAC 156 is ingetrokken en draagt in de Factory discografie de aanduiding "Bad Blood" (als typering voor de onderlinge verhoudingen?).

Het zou mooi zijn als de 4 12"s samen met de andere zes tracks van dit album gebundeld zouden kunnen worden tot één cd. Die is zijn geld zeker dubbel en dwars waard, qua muziek. Zoals de situatie nu is, moet je gewoon kijken wat je tegenkomt en wat de prijs is.

Ja, Marr was ook de reden dat ik dit heb opgezocht.

Vini speelt wel mee, krijgt ook credits, maar valt niet echt op. Johhny Marr niet terug gevonden bij de credits.

Kan ook niet zeggen dat ik hem heb kunnen terug ''vinden''..

De wiki van de band vermeldt "een samenwerking met Johnny Marr" maar die was blijkbaar niet zodanig dat hij er credits voor verdiende. Elders heeft iemand een link naar een interview met Johhny Marr op YouTube gezet, waarin hij - in zijn ogen - belangrijke Mancunian bands noemt; hij noemt daar o.a. 808 State en uiteraard JD.

Reint had die link gepost - wie weet vind je daar nog wat leuks. Ik vind 2* wel aan de magere kant; bedenl wel dat het Factory was en als zodanig gewoon anders.

Ja, zag dat hij op allmusic staat vermeld als ''musician'', whatever that means, zal wel ergens met een sambabal hebben gerammeld ofzo. Maarre, van de smaak van Johnny en wat er zoal in Manchester gebeurt(de) ben ik doorgaans redelijk op de hoogte (al zeg ik het zelf ). Ben echter geen Factory ''buff', juist omdat ik vind dat ze daar nogal eens anders waren om maar anders te zijn. Maar er is genoeg van dat label wat ik graag hoor, hoor. Alleen dit soort jazzy dance-achtig gedoe l(excuseer) is ongeveer precies mijn smaak niet. Al kan ik niet ontkennen dat het in plaatsen, voor die tijd, redelijk uniek en vooruitstrevend klinkt. Ik bedoel, een bandje als CSS komt er nu pas mee...

Donald Johnson (ACR) heeft gitaar en percussie in de studio met QQ gespeeld, en live bass toen Reinier nog drumde met QQ heeft (er is een video van met 'Go Exciting', op een Hacienda/Factory verzamelaar) Johnnie Marr van The Smiths wat Bo Didly gitaar gedaan in 1984 op Triangle, terwijl Durrutti Column die rol nam op het album, zonder de echo.

Dit komt van een of andere Nederlandse informatie site over deze band:
http://www.spasmodique.nl/quando.htm

Ik geloof dat Johnny Marr en Bernard Sumner elkaar voor de eerste keer ontmoetten bij de opnames van dit album. Marr speelde gitaar op de plaat die Sumner produceerde.

Edit: Bron: The two first met in 1984 when the Smiths guitarist contributed to a Quando Quango track that Sumner was producing, but Electronic did not materialise until 1988, when the New Order frontman suggested Marr add guitar to a solo album he was planning[2] %u2014 this was quickly abandoned when the idea of joining forces for a full-time group emerged.

Van hun MySpace:
Johnny Marr, of the Smiths, guested a few times in the recording studio but never played live with the band. He did a nice Bo Diddley type guitar thang that he hoped none of his Smiths fans would find out about.

Marr speelde op de single Atom Rock en Triangle (als we die Nederlandse site mogen geloven, op andere sites (en Marr zelf) hebben ze het alleen over Atom Rock, en daar heeft deze site het dan weer niet over).

Dit verklaard ook waarom Marr niet 'credited' is. Hij speelt alleen op (een) bonus album-track(s).