Foxygen - Hang (2017)

America en Follow The Leader zijn alvast twee supertracks. Een release om naar uit te kijken dus, hoewel ik toch lichtjes teleurgesteld ben dat het album maar acht nummers lang is. Grappig contrast met de superlange voorganger And Star Power. Wedden dat ze het expres zo gedaan hebben?

Wow, wat een vreemde eerste luisterbeurt. Dit komt bij wijlen potsierlijk over langs de ene kant, maar de nummers zitten allemaal vindingrijk en robuust in elkaar. Dit is gewoon een groot satirisch werk in musicalstijl. Alsof ieder nummer refereert naar een andere bekende act. Follow the Leader is pure Steely Dan, Avalon zou zo op een album van ABBA kunnen, America lijkt een synthese van Muse en Queen... Verder hoor ik Fleetwood Mac en Randy Newman. Foxygen steekt de draak met de populaire cultuur, en er komt een catchy maar complexe plaat van.

Dit is het eerste album dat ik beluister van 2017, maar als hiermee de toon is gezet, dan komen we interessante maanden tegemoet.

Van een dubbelalbum naar een album van net een half uurtje lang Ik had ze eerlijk gezegd al een beetje afgeschreven na dat vorige album, slechte berichten over live shows en de berichten dat ze er misschien mee zouden stoppen. Maar Follow The Leader bevalt dan ineens weer erg goed. Misschien dat deze plaat dan toch het niveau van We Are the 21st Century Ambassadors of Peace & Magic kan evenaren.

And Star Power is een geniaal meesterwerk, een van de beste, visionairste albums van het decennium tot nu toe. Deze plaat van net een halfuur had gemakkelijk kunnen aanvoelen als een serieuze stap terug, maar daarvoor is het liedjesmateriaal te sterk en het enthousiasme te groot (opmerkelijk voor een groep die inderdaad even op splitten leek te staan, althans volgens de geruchten). Uitgebreide recensie + stem volgt nog, maar het ziet er wederom goed uit.

Lekker man, die energie. Muse doet een polka, Springsteen komt langs, van alles in een dik half uur. Een vette knipoog naar de popmuziek, vreselijk over de top, maar catchy as hell!

Heerlijke eerste plaat van 2017 wat mij betreft.

Ik blijf hem wel opzetten, goed teken alleszins. Ik geef hem meteen 4*.

Een nieuwe fijne single Foxygen - On Lankershim (Official Video) - YouTube

America, wat geweldig

On Lankershim heeft behoorlijk van Tiny Dancer geleend. Foxygen mag dat

Follow the Leader en On Lankershim beloven wat! Nog een paar dagen...

Hoewel ik enorm van dat soort muziek, met de bijhorende tongue in cheek, houd, moet ik eerlijk toegeven dat Foxygen mij tot nu toe compleet ontgaan was. Ik heb meteen de schade ingehaald door de twee vorige albums veelvuldig te spelen. De drie nummers van deze plaat beloven ook veel goeds. Mij lijkt dat het songschrijven van het eerste beter in balans is gebracht met het grootse gebaar op het tweede. Ik ben benieuwd, maar dit heeft het potentieel om de eerste aangename verrassing van 2017 te worden.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Foxygen - Hang - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De platen van de uit Los Angeles afkomstige band Foxygen roepen tot dusver zeer uiteenlopende reacties op, waarbij vooral de uitersten goed scoren. Persoonlijk was ik zeer gecharmeerd van de vorige twee platen van de band.

We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic uit 2013 en ...And Star Power uit 2014 staan immers vol met memorabele popliedjes vol invloeden uit het verleden en klinken als een omgevallen platenkast.

Aan de andere kant begrijp ik ook best wat de critici van de band zo stoort op de platen van Foxygen.

Hang, de vierde plaat van zanger Sam France en multi-instrumentalist Jonathan Rado, gaat hier echt helemaal niets aan veranderen. Integendeel zelfs.

Hang klinkt immers, nog meer dan zijn voorgangers, als een omgevallen platenkast waarin ook de guilty pleasures goed zijn vertegenwoordigd en ook Hang is weer behoorlijk over the top (en ook dit nog meer dan zijn voorgangers). Het zal weer flink wat allergische reacties oplopen, maar mij heeft de band uit California wederom te pakken.

Ook Hang laat zich beluisteren als een groot eerbetoon aan de popmuziek uit de jaren 70, maar vergeleken met zijn voorgangers is de vierde plaat van Foxygen nog diverser. Invloeden van Lou Reed, Roxy Music en met name David Bowie, die al zeer prominent aanwezig waren op zowel We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic als ...And Star Power, zijn ook op Hang van groot belang en krijgen gezelschap van een flinke dosis Elton John. Hier blijft het niet bij, want ik hoor ook ABBA, Steely Dan, Queen, Sparks en wat eigenlijk niet?

Vervolgens doet Foxygen zijn eigen ding met alle invloeden uit het verleden en krijgen deze invloeden een flinke theatrale injectie. Foxygen zoekt hierbij de grens tussen kunst en kitsch nadrukkelijk op en is niet bang om zich af en toe aan de verkeerde kant van de grens te begeven, maar verrast aan de andere kant ook met een knap staaltje jazzrock.

Het knappe is dat het bij Foxygen echt alle kanten op kan schieten. Het ene moment waan je je in een zwaar overgeproduceerde musical of rockopera, maar Hang kan ook zomaar raken aan de muziek van Prince of aan de meest bijzondere creaties van David Bowie. Er zijn absoluut passages die ook mij wat tegen de borst stuiten vanwege de hoeveelheid aan bombast, maar net als het je wat teveel dreigt te worden, duiken er honingzoete popliedjes op die genadeloos verleiden of hoor je prachtige citaten uit de muziekgeschiedenis die je wel dierbaar zijn.

Hang komt het best tot zijn recht wanneer je de plaat als één geheel beluisterd. Dan pas immers hoor je hoe veelzijdig Foxygen is op haar nieuwe plaat en hoe knap het vaak in elkaar steekt.

Geholpen door een uit de kluiten gewassen symfonieorkest, Steven Drozd van The Flaming Lips, Lemon Twigs en Matthew E. White walst Foxygen in maar net een half uur (vorige keer had de band nog 80 minuten nodig) met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de popmuziek uit de jaren 70. Overweldigend is het absoluut, maar ook heel vaak volkomen briljant. Geweldige plaat, maar je moet er wel tegen kunnen. Erwin Zijleman

Gewikt, gewogen en te zwak bevonden. Geen blijvertje dit. Eerste album vond ik nog wel aardig maar ik vind het voornamelijk allemaal wat teveel van het goede. Dat briljante waar erwinz het hierboven het over heeft hoor ik niet. Heb ook het gevoel dat het woord 'briljant' iets te gemakkelijk gebruikt wordt. In de geschiedenis van de popmuziek gaat dit album geen hoge ogen gooien, let op mijn woorden...

Toevallig kwam vandaag Foxygen meerdere keren voorbij met nummers van hun eerdere albums in diverse playlists, dus toen ik op de homepage deze naam zag staan, maakte dat dat ik deze meteen ging beluisteren. Het is me goed bevallen, al werd het op grond van mijn eerste kennismaking met Foxygen niet bepaald wat ik verwacht had.

Ik word gewoon heel blij en vrolijk als ik dit album beluister. Bij de eerste luisterbeurt moest ik echt een aantal keer lachen om hoe het alle kanten opschiet in sommige nummers.

De Rocky Horror Picture Show met een überdragqueen Mick Jagger en The Glam Rock Allstars

Foxygen - The Sweet vs Transformer

Dr. Straight-Love or how i learned to stop worrying and love the dragqueens

Voor mij werkt dit op het eerste gehoor niet. Teveel muziekstijlen door elkaar en totaal over de top wat mij betreft.

De zang vind ik ook wel wat over de top, maar de muzikale begeleiding en verschillende stijlen vind ik juist erg sterk op zo'n korte plaat. Terwijl het wel aanvoelt als een geheel.

Ja, hoewel ik deze plaat erg goed in elkaar vind zitten is deze plaat toch niet helemaal aan mij besteed. Ik vind de plaat grotendeels te dramatisch en te orkestraal. Soms lijkt het bijna alsof ik naar een musical aan het luisteren ben. Hoewel ik wel merk dat de band zelfbewust is en dat zij met dit gegeven een beetje spelen is het toch niet helemaal mijn kopje thee.

Wel erg benieuwd naar het concert over enkele weken.

Stel je voor dat David Bowie Hunky Dory had opgenomen met arrangementen van Electric Light Orchestra & Sparks, met de bedoeling er een Broadwaymusical van te maken met gastrollen voor onder andere Mick Jagger, Bruce Springsteen, Elton John, Lou Reed, Marc Bolan, Roxy Music, The Kinks, The Eagles en ja, zelfs Meat Loaf. Dan zou je naar alle waarschijnlijkheid Hang van Foxygen krijgen. Het tweetal uit California stopte een karrenvracht invloeden, referenties en odes in hun nummers en lieten deze overgieten met een bijzonder muzikaal sausje, een orkest van 40 muzikanten. En het vreemde is: het werkt.

Qua duur is Hang het tegenovergestelde van … And Star Power. Foxygen heeft ditmaal maar een half uur en acht nummers nodig om hun ding te doen. Maar dat maakt dat er in de nummers zelf heel wat meer gebeurt. Openingstrack Follow the leader is relatief rechtlijnig, maar vanaf tweede track Avalon begint de dadendrang van het duo op te spelen, en zweeft de muziek tussen ragtime, musical en glamrock. Een soortgelijke schizofrenie zit er ook in het korte Upon the hill, waar het bombastische begin al snel transformeert in een soort glampolka.

Hoogtepunt van het album is waarschijnlijk mini-musical America, waar zanger Sam France soms croont, om dan Jaggeresk te schreeuwen en ten slotte zijn innerlijke Bowie loslaat. Ook de muziek gaat in dit nummer alle kanten op. Ondanks de duidelijke kitsch zijn er heel wat momenten te over waarin het duo toont dat ze erg goede songschrijvers zijn en waar de muziek ook echt raakt. Dat is zeker het geval op het zomerige On Lankershim. Afsluiten doet het album met het melodramatische Trauma en het opzwepende Rise up, dat evenwel vooral in het ingetogen tussenstuk weet te verrassen.

Tekstueel kiest France vooral voor een logische verderzetting van het concept. De grote rockclichés passeren de revue. Over onbeantwoorde liefdes, het najagen van dromen, depressie, over Hollywood en de Amerikaanse droom, en Kerstmis… Door het in een dergelijke setting te plaatsen wordt het allemaal overgoten met een sausje relativering. Hoewel deze plaat niet spek naar ieders bek zal zijn, en het ook al te makkelijk kan (en zal) weggezet worden als een grap, toont Hang veel spelplezier en knappe staaltjes songschrijven, waar in elk nummer over elk klein stukje is nagedacht. Dit wordt versterkt door de heldere productie. In ieder geval neemt Foxygen met dit bijzondere album een optie op het eindejaarslijstje van uw dienaar.

Volledige recensie: Foxygen – Hang | De Profundis - jverhelst.wordpress.com

In 2014 bracht de Amerikaanse indieband Foxygen hun derde plaat uit, het fenomenale dubbelalbum …And Star Power. Het was een artistieke overwinning van bijna anderhalf uur: popsongs waar de magie van afspatte, gecombineerd met tegendraadse lawaaiexperimenten die het indiepubliek durfden uitdagen zoals ze al eventjes niet meer waren uitgedaagd. Dit alles overgoten met een trademark retrorock-sausje waarbij invloeden van zo’n beetje elke jaren zeventig-grootheid ondersteboven en binnenstebuiten werden gekeerd. Alles wat zanger Sam France en multi-instrumentalist Jonathan Rado in zich hadden, leek in …And Star Power te gaan. Sindsdien is de grote vraag: wat nu? Hoe volg je in godsnaam zo’n type plaat op?

Hang, dat zijn naam deelt met het laatste nummer van …And Star Power (een merkwaardig bevredigend gegeven), had met andere woorden gemakkelijk kunnen aanvoelen als een flinke stap terug. Niets is minder waar: hoewel de plaat maar krap een half uur duurt, wordt geen seconde verspild. Qua geluid, energie en ambities is Hang even grootst opgezet als altijd, het hoeft deze keer gewoon minder lang te duren.

De excentrieke geesten van Foxygen staan ondertussen opnieuw guitig lachend aan hun postmoderne mangel, waar deze keer (opnieuw) naar hartenlust Elton John-pianoriedeltjes, Steely Dan-zonnigheid en Mick Jagger-snauwen in verdwijnen. Het goedje dat er aan de andere kant uit komt, wordt als verf gebruikt om popartschilderijen te maken van David Bowie die de hoofdrol speelt in Jesus Christ Superstar en Lou Reed die Las Vegas op stelten zet.

Musical- en showtune-elementen zijn namelijk helemaal nieuw deze keer en stuwen het dikke knipoog-gehalte van Foxygen aldus naar nog grotere hoogten. Al is de productie op Hang een stuk voller en minder chaotisch dan voorheen, de band durft ook in deze setting lekker over the top te gaan van zodra de songs het ook maar enigszins toelaten. Meer dan waarschijnlijk gevolg: ook als luisteraar zit je met een dikke glimlach te luisteren.

Hou je dus van de popcultuur van de jaren zeventig en tongue in cheeck dramatiek? Beluister dan zeker Hang eens. This band could be your life…

(Dit bericht komt van mijn muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt! Deze recensie verscheen eerst op cuttingedge.be)

Ondertussen tweemaal beluisteren, en dit album maakt een frisse indruk op me. In een dik halfuurtje word je meegenomen op een tripje door de popcultuur van de jaren '60 en vooral '70, zo lijkt het wel. Er is één track die er momenteel met kop en nek bovenuit steekt, en dat is 'America', waarin ik nog net dat tikkeltje meer hoor, en die bij vlagen werkelijk briljant is.

Zeer de moeite!

Het vorige album kreeg de laagste rating ooit op Pat-Sounds, onsamenhangend en experimenteel als het was. Met Hang komt het begerenswaardige Foxygen, dat toch telkens wél weer voldoende aandacht krijgt van de media, met een nieuwe poging. Hang gaat gelukkig weer de goede richting in; al is Pat (die de recensie destijds schreef) niet zo positief als ik.
Hang hangt van jaren '70 clichés aan elkaar: zo gebruikt Foxygen op Avalon een Abba sample, gebruikt het op America progrock en glamrockopera kitsch kris-kras door elkaar heen en is Upon A Hill een klein melodrama waar je duizelig van wordt. Maar het is allemaal prachtig uitgewerkt en met een muzikaliteit waar je je vingers bij kan aflikken. En het album kent bovendien het heerlijk funky prijsnummer On Lankershim. Foxygen brengt met Hang opnieuw een love-it-or-hate-it album uit, en bij mij nijgt het naar het eerste.

Album Foxygen - Hang (2017) - pat-sounds.blogspot.nl

Uiteindelijk vier sterren. Géén album om grijs te draaien, zoals albums met vier sterren dat meestal wel zijn. Maar wat een muzikaliteit op deze plaat, ongelooflijk.