aERodynamIC schreef:
1991: bij het blad OOr verscheen een speciale bijlage in het kader van het festival Ein Abend in Wien, een festival waar ik naar toe wilde gaan omdat Smashing Pumpkins daar live zouden debuteren en ik was gek op Gish dus die moest en zou ik zien. Zoals ik al schreef bij Gish is dat helaas niet doorgegaan. Achteraf gezien vreselijk natuurlijk want er traden nog meer bands op waar ik wel interesse in had. Nee, niet in Nirvana die er toen ook stond. Dat zei me helemaal niks (stel je voor dat ik wel was gegaan en die band gemist had; wat had ik me achteraf voor mijn kop geslagen), nee, Last Crack stond ook op het verlanglijstje. Ik durf niet te zeggen of het in het schema gepast zou hebben maar dat doet er achteraf ook niet toe.
Het is gebleven bij dit album en dat bevat prima rock. Eigenlijk is het meer een mengeling van rock en metal (althans: dat deden de kenners doen voorkomen). Feit is dat ruige muziek begin jaren '90 met grunge erg in opkomst was en daar was dit album nu net niet bij in te delen en toch past het wel mooi in het rijtje artiesten die aan het opkomen waren.
Waarom dan toch de verschillen? Burning Time klinkt helderder en minder gruizig. Neem opener Wicked Sandbox. Het doet denken aan het beste van Soundgarden of Alice in Chains maar dan expressiever met mooie kleine en best spannende wendingen.
Spannend is ook het intro van Mini Toboggan. Dit nummer blijft de volle 5 minuten broeien. Je voelt de gloed er van af stralen. Zanger Buddo is hier ijzersterk en weet messcherp door je gehoor te snijden.
Energy Mind heeft wat meer power en leunt sterk op de groove die het nummer kent. Hier en daar flarden gitaarsolo eroverheen als een exquisit sausje.
My Burning Time was in alto kringen wel een hit te noemen. Ik heb er toch menig keer op gedanst moet ik zeggen. Het nummer kent iets groots. Ik durf de grootsheid die U2 soms uitstraalt eigenlijk niet te noemen als vergelijk maar toch is het wel zo. U2 grandeur verpakt in een Crack-saus. Bono becomes Boddo.
Heerlijk nummer, nog steeds.
Precious Human Stress gaat heftiger te keer. Boddo gromt en bromt, maar zelfs als hij dat doet blijft het een zekere puurheid behouden. Kristalheldere grom op metalriffs met een gitaarsolo toe.
Love, Craig doet erg aan Alice in Chains denken (hmmm, dan toch grunge?!). Ook hier klinkt het nummer wijds en groots. Melodieus en bruut tegelijkertijd: het is duidelijk de kracht van deze band.
Kiss a the Cold opent met een of andere opname waar een conversatie plaatsvind. Zodra die afgelopen is volgt lekker gitaargeweld met wederom die meer dan uitstekende zang. Zeker origineel en zeker spannend.
Love Or Surrender opent kort met wederom een conversatie op tape. Vocaal gezien erg sterk met de effecten die er in gestopt zijn. Het hele nummer draait hier om: vocale acrobatiek van anderhalve minuut.
Alsof daarna een geest je kamer binnendringt. Zo opent Mack Bolasses. Het nummer zal je vervolgens minutenlang in de greep weten te houden. Deze geesten zullen je kamer niet 1-2-3 verlaten. Tergend en treiterend tot je je er aan over hebt gegeven.
Blue Fly, Fish Sky vind ik een kwalitatief erg sterk nummer. Het klinkt wat gemakkelijker (zeker na het vorige nummer). Ik plaats het altijd een beetje in de lijn van My Burning Time. Dit soort nummers doen je in de auto net even het gaspedaal dieper intrappen.
Papa Mugaya gaat weer wat ruiger te keer. Het heeft iets van Jane's Addiction wat niet vreemd is als je bedenkt dat Dave Jerden een handje meegeholpen heeft. Jerden die ook gewerkt heeft met Jane's Addiction en Alice in Chains.
Down Beat Dirt Messiah bevat een hoop van die kleine dingen die het net even lekkerder maken. Geluidseffectjes hier en daar, ingebouwd in vette gitaarriffs. Tegen het einde stopt dit abrupt, maar denk niet dat je cd-speler het begeven heeft: de heren gaan nog even verder hierna.
Oooh is opeens andere koek. Piano? Ja, piano. hadden we nog niet gehoord maar het doet mij zeker 'Ooooooooh' zeggen. 'Oooooooooooh' omdat het een mooi nummer is (en wat doet Boddo hier weer aan Bono denken) maar ook 'Ooooooooooh' wat jammer dat dit album slechts een cult-status is voorbehouden.
Een cult-status die ook op musicmeter van kracht is gezien het aantal stemmen.
Daar moet verandering in komen. Dit album verdient meer aandacht. Ik roep alle liefhebbers van stevige rock dan ook op dit album eens op te zoeken en te beluisteren. En aangezien 'stevige rock' een lekker vage term is boor ik dus ook een zeer groot deel van het mume-publiek aan.
Ik hoop ze in elk geval te bereiken met dit stuk en zo niet dan zal het die cult-status moeten blijven behouden, dan kan ik alleen maar zeggen dat ik mijn best gedaan heb.
Hallo aERo, Ik zit nog niet zo lang op deze site en las net je review over deze fantastische plaat, heel mooi verwoord, maar euh de texten heb ik niks over gelezen, dit wilde ik nog even vermelden, deze vind ik ook heel erg mooi (en waar) zum beispiel:
"Cool me mother music without you such emptiness"
Blijft een top tien plaat voor mij!!