Dit gaat dan toch wel weer enigszins de goede kant op. Na de eerste drie albums gaan de waarderingen toch wel een beetje naar beneden, maar eigenlijk vind ik deze beter muv The Crimson Horizon. Echt veel is er toch niet veranderd. Het tandem Perez/Lowe doet weer goed werk, maar de songs zijn beter, spannender en, wat ook niet onbelangrijk is, het gaat wat met de tijd mee. Dit voelt echt als een nineteesplaat. Het tempo wordt vaak zodanig opgeschroefd dat het soms wel powerthrash lijkt. Hier lijkt Solitude Aeturnus dan eindelijk de vertrouwde formule los te laten en daarom plaats ik deze hoger dan de vrij populaire eerste en derde plaat.
Tussenstand:
1. Beyond The Crimson Horizon
2. Downfall
3. Into the Depths of Sorrow
4. Through The Darkest Hour