Presenting the great… Tweedles! Is het mogelijk een interessant concept-album te maken over een sexueel gefrustreerde, clowneske vampier met een verstoord gevoelsleven?
Kennelijk wel, want Tweedles is samen met Wormwood en Demons Dance Alone het beste en meest fascinerende album van The Residents sinds 1990. Voor het merendeel geen liedjes in de gangbare zin van het woord; we krijgen duistere geluidscollages voorgeschoteld, waarbij melodie ondergeschikt is aan sfeer. Ugly beauty, een stokpaardje van de anonieme vrienden. Stop Signs is daar aan mooi voorbeeld van, eerst sinister en meeslepend, tegen welke achtergrond de verteller zijn verhaal doet, later ritmisch op het agressieve af. Veel overgangen op dit album. Veel ideeën. Opnames van straatzangers, kerkklokken, een reizend circus, omroepen op een vliegveld. Zelfs het filmorkest van Boekarest doet mee. De vertellende stijl kennen we nog van God in 3 Persons, het is een stijl die The Residents het afgelopen decennium veelvuldig hebben gehanteerd. Ik vind het prima, want de donkere, intrigerende stem van de zanger (Homer Flynn?) leent zich er prima voor. Enkele andere favoriete nummers zijn de opener Dreams, Shame on Me (waarin de hoofdpersoon zijn grote geheim verklapt) en de luchtige afsluiter Susie Smiles. 5*