The Artwoods - Art Gallery (1965)
mijn stem
8 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Decca
-
Can You Hear Me? (2:57)
-
Down in the Valley (3:01)
-
Things Get Better (2:26)
-
Walk on the Wild Side (5:32)
-
I Keep Forgettin' (2:29)
-
I Keep Lookin (3:07)
-
One More Heartache (3:12)
-
Work, Work, Work (3:29)
-
Be My Lady (3:03)
-
If You Gotta Make a Fool of Somebody (2:05)
-
Stop and Think It Over (2:58)
-
Don't Cry No More (3:54)
0
tondeman
geplaatst: 27 augustus 2007, 19:42 uur
Goeie R&B band, één van de betere mod-bands moet gezegd, en hou je van Britse R&B dan is dit een must-have.
0
Harald
geplaatst: 28 augustus 2007, 08:09 uur
Helaas hebben de Artwoods alleen een plaat gemaakt. Achter de keyboards zit trouwens Jon Lord (later Deep Purple)
0
geplaatst: 19 mei 2021, 11:05 uur
De naam van deze band werd afgeleid van frontman Arthur (Art) Wood, maar het bekendste lid van deze Britse band, die slechts 1 studioplaat uitbrachten, moet toch wel Jon Lord zijn, de latere toetsenist van Deep Purple.
Dat ze slechts 1 plaat uitbrachten, kan je jammer vinden, zeker gezien de spitse uitvoering van de songs die de heren hier brengen. Ze werden echter, omdat de plaat en de singles geen succes werden, gedropt door Decca. Ze probeerden het daarna nog wel bij Parlophone, maar helaas ook zonder succes. Misschien net wat te braaf, wat te gewoontjes allemaal in vergelijking met bands als The Rolling Stones en The Yardbirds, die ook in die periode fel opkwamen in het Verenigd Koninkrijk?
Nu vind ik het zelf niet veel onderdoen voor soortgelijke platen uit 1964-1965 van bovengenoemde namen. Art Wood zou zijn broer Teddy vervoegen in de grafische kunstensector (ziedaar, de albumtitel klinkt plots ook erg gepast!); drummer Keef Hartley ging met John Mayall & The Bluesbreakers op de hort, en Jon Lord, dat weten we wel, die zou mede Deep Purple oprichten. En zo is de ondergang van The Artwoods misschien wel de inleiding van die legendarische band geworden..
3 sterren
Dat ze slechts 1 plaat uitbrachten, kan je jammer vinden, zeker gezien de spitse uitvoering van de songs die de heren hier brengen. Ze werden echter, omdat de plaat en de singles geen succes werden, gedropt door Decca. Ze probeerden het daarna nog wel bij Parlophone, maar helaas ook zonder succes. Misschien net wat te braaf, wat te gewoontjes allemaal in vergelijking met bands als The Rolling Stones en The Yardbirds, die ook in die periode fel opkwamen in het Verenigd Koninkrijk?
Nu vind ik het zelf niet veel onderdoen voor soortgelijke platen uit 1964-1965 van bovengenoemde namen. Art Wood zou zijn broer Teddy vervoegen in de grafische kunstensector (ziedaar, de albumtitel klinkt plots ook erg gepast!); drummer Keef Hartley ging met John Mayall & The Bluesbreakers op de hort, en Jon Lord, dat weten we wel, die zou mede Deep Purple oprichten. En zo is de ondergang van The Artwoods misschien wel de inleiding van die legendarische band geworden..
3 sterren
* denotes required fields.
* denotes required fields.