Luister ik naar er een Airbus A 380 die door het luchtruim klieft of betreft het wel degelijk The Tragically Hip ?, dacht ik toen de tonen van "The Lonely End of The Rink" me tegemoet snelden.
Een uiterst efficiënte popplaat, wat meteen een spijtige zaak is. Het vroegere zompige geluid (denk aan "Fully Completely") lijkt nergens te bespeuren, nu hoor ik popnummers die kamerbreed geproduced werden door Bob Rock.
Een vergelijking met "Rock & Roll" van Ryan Adams dringt zich op. Beide langspelers werden volgestouwd met adrenalinepopnummers, die de actieradius bezitten van een hamster met marathonambities. Aanvankelijk spettert het weergaloos, daarna treedt vliegensvlug ademmoeheid op.
Let wel: het geluid van The Tragically Hip was nooit dynamischer. Maar die muzikale dynamiek verhindert net dat de spanning in de vocalen van Downie miniem blijft. Zo worden raadselachtige korte abstracties zoals: "Treading the boards, screaming out MacBeth/Just to see how alive you really are." (uit "Cordelia", terug te vinden op Road Apples) ingeruild voor instant-formulezinnen zoals "I love you/You know I do/Yea, It's perfect" ("In View").
Mocht ik een SWOT-analyse uit het klavier dienen te hameren, zou mijn bevinding klinken: "Uitstekende popmuziek waarmee hordes Studio Brussel-luisteraars te plezieren vallen." De minder resultaatgerichte ervaring luidt: "Leuk om toevallig te horen tijdens een lange autorit. Thuis luister ik echter liever nog 'ns naar "Fully Completely" of "Road Apples" "
