Avalyn II is één van de beste nummers ooit naar mijn mening. Dat geluid, een gitaarmuur zo dik als de Chinese muur, maar ook zo makkelijk doorprikbaar en doorzichtig klinkend... Zo verstikkend is het geluid, maar zo mooi en dromerig....
Avalyn II is misschien wel het mooiste nummer van Slowdive. Het is een intrumentaal vervolg op Avalyn I, dat ellenlang op Spacemen 3-achtige wijze doorbeukt, met heerlijk traag voortdreunende drums en withete distorted gitaren.
De ultieme shoegaze ep. Meestal ben ik geen groot liefhebber van lang uitgesponnen nummers, beide Avalyns daarintegen mogen van mij uren doorgaan. Ik vind het zeer moeilijk om de sound van Slowdive te omschrijven aan mensen die het niet kennen. Warm, zoet en dromerig, echter tezelfdertijd met een heftigheid waar geen metal band tegenop kan.
De muziek van Slowdive zou onmiddellijk moeten weerklinken als mensen naar een zelfmoordlijn bellen. Er kan geen vaal praatje tegenop, en veel mooiere dingen dan deze hemelse klanken zijn er in het leven niet te vinden.
Kom er net via FB achter dat het vandaag precies 25 jaar geleden is dat deze EP werd uitgebracht. De band maakt hier een behoorlijk vliegende start. Het scheurende gitaargeluid knalt de luisteraar het album in. Je hoort bij het (dubbel) gelijknamige titelnummer duidelijk dat Slowdive voortbouwt op bands als My Bloody Valentine en The Jesus and mary Chain. Echt zich onderscheiden doet de band met het meanderende(prachtig woord) Avalyn. Hier hoor je goed het talent van de band om heerlijk meeslepende soundscapes te maken. Een gevoel van eindeloosheid klonk zelden mooier.
Artiesten die kunnen debuteren met zo'n briljante en eigenzinnige EP moeten wel een geweldige discografie gaan maken. En dat heeft Slowdive dan ook gedaan. 'Avalyn II' is zeker een contender voor beste Slowdive-track, en dat zegt nogal wat.