Vooraf zeg ik dat ik er geen spijt van heb. Waarom? Deze heb ik voor een luizige 3 euro kunnen kopen op vinyl afgelopen zondag op een plaatselijke rommelmarkt alweer. Rommelmarkten zijn als de Belgische zomers, meestal is het niets maar dan heb je eens een prachtige dag. Deze plaat vind ik niet prachtig: vanaf het eerste nummer heb ik de indruk dat dit album zich naar het einde sleept door het algemeen traag karakter van de songs en de toonONvastheid van de zanger, Luther Beltz. Nummer 11, Fra Diabolo, is een kort instrumentaaltje en het einde van dit album. Geef iemand eens ongelijk.
Op basis van de hoes, afkomst en tijdperk (ik dacht aan NWoBHM) heb ik deze gekocht, och, deze krijgt nog wel een plaatsje in mijn alsmaar krapper wordende kast. Ik vind het wel weinig met de NWoBHM te maken hebben, daarvoor zit er niet genoeg pit in. Het debuutalbum krijgt betere punten, tijd dat ik die eens onder handen neem, want daarop zingt een (hopelijk betere) zanger.