Simon Joyner - Skeleton Blues (2006)

Simon Joyner is een beetje de weg tussen Conor Oberst (Bright Eyes) en Bob Dylan. Elementen van beide stemmen komen terug in de zijne, en ook in de instrumentatie (alhoewel, de electrische Dylan) komen elementen van beide naar voren. Is vooral goed te horen bij track 4: Medicine Blues. En het doet me nog ergens aan denken, maar daar kan ik maar niet opkomen. Vervelend.

Prima album, prima songwriter, prima beoordeling. Prijsnummer is My Side of the Blues.

Met andere woorden: iets voor mij dan. Vooral dat element waar je niet op kan komen, spreekt me aan!

Neen, serieus, de weg tussen Oberst en Dylan? Zal ik deze dan maar op m'n lijstje zetten?

Ik durf niet te zeggen dat 't z'n beste album is, want dit is de eerste die ik probeer. 't Heeft zeker wat, maar ik heb het gevoel dat dit niet z'n sterkste is. Ik ga nog een paar van zijn hand proberen, je kan ook wachten totdat ik weet welke z'n beste is..

Ik denk dat je 't best waarderen kan, overigens.

Ik ben er eindelijk aan toegekomen, Masimo, dankzij je tip!

Tijdens het slotnummer moest ik bij bepaalde strofes vaag denken aan Vic Chesnutt. Op de plaat die me getipt hebt komen namen als Wooden Wand en Leonard Cohen naar boven.

Vreemd dat deze artiest hier niet meer bijval kent, want het is toch wel heel erg goed!