menu

Kris Kristofferson - Who's to Bless and Who's to Blame (1975)

mijn stem
3,32 (11)
11 stemmen

Verenigde Staten
Country
Label: Monument

  1. The Year 2000 Minus 25 (3:31)
  2. If It's All the Same to You (3:13)
  3. Easy, Come On (3:35)
  4. Stallion (4:14)
  5. Rocket to Stardom (3:32)
  6. Stranger (3:08)
  7. Who's to Bless and Who's to Blame (3:33)
  8. Don't Cuss the Fiddle (3:32)
  9. Silver (The Hunger) (8:13)
totale tijdsduur: 36:31
zoeken in:
avatar van Angelo
3,5
"If a cheated man’s a loser, and a cheater never wins / If beggars can’t be choosers ’til they are weak and wealthy men.”

't Is jammer dat na zijn twee eerste albums Kris Kristofferson geen meesterwerk meer heeft gemaakt. Niettemin is er op ieder album wel één of meerdere nummers te vinden die een pareltje in zijn soort vormen. In dit geval is het het titelnummer Who’s to Bless and Who’s to Blame vanwege zijn prachtige tekst en melodie. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat de versie van zijn toenmalige vrouw Rita Coolidge, die twee jaar later verscheen, nog veel mooier is. Zij maakt er haast een bluesachtige, soul-volle versie van waardoor het nummer nóg mooier uit de verf komt, al ligt het ook deels aan de warmte van haar stem. Toch is Kris zijn versie ook ontzettend mooi, en blijft deze voor mij één van zijn besten.

Het schijnt dat hij rond deze tijd wat naar de achtergrond viel als zanger, hij had immers in tijden geen propere hit gescoord, en daardoor tref je hier een tweetal zeer pakkende liedjes aan. Beiden van het soort om in de Amerikaanse country hitlijst te belanden, iets wat nooit gebeurde overigens. Ik heb het over The Year 2000 Minus 25 en ook Don’t Cuss the Fiddle. Beiden hebben een sterke melodie en een simpel refrein die na één beluistering al goed weet te beklijven. Naast deze twee is er nog één ander uptempo nummer te vinden, Rocket to Stardom, maar ik vind het een saai en misplaatst nummer. De circusachtige instrumentatie past niet mooi tussen de rest, en dat zorgt voor een afbreuk van de sfeer.

De overige nummers, allemaal ballads dus, zijn op zich nog niet zo slecht en zijn prima geschreven. Met name het chanson-esque Stranger is beslist één van mooiste nummers op dit album, en ook het sfeervolle en ruim acht-minuut-durende Silver (The Hunger) mag er zijn (ook vooral het stukje van het neuriënde achtergrondkoor aan het begin en eind zorgt bij mij voor kippenvel). Het is jammer dat hij op momenten knettervals zingt, dat maakt het allemaal toch best wel een stuk minder genietbaar. Ik vind overigens wel dat het achtergrondkoortje zorgt voor meerwaarde, wat mij betreft waren ze nóg meer op de voorgrond komen te staan. Voor de rest een degelijk album, maar helaas zeker niet meer dan dat.

avatar van Metalhead99
3,5
Het voorgaande Spooky Lady's Sideshow vond ik anders behoorlijk dicht tegen het niveau van de eerste twee albums aanzitten. Dit album is ook wel weer goed, maar haalt inderdaad niet dat niveau. Puur een album voor de echte liefhebbers dus.

avatar van jorro
2,0
Absoluut mijn ding niet dit album.
Op mijn trip langs de lijstjes kwam ik dit album tegen in de Oor jaarlijst 1975 op plek 48.
Ik kan geen track benoemen die een voldoende haalt. Country met de P van pop.
2*

Gast
geplaatst: vandaag om 22:45 uur

geplaatst: vandaag om 22:45 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.