Bob James - Heads (1977)

Heads van Bob James (1977), het zal ergens eind jaren zeventig zijn geweest dat, tijdens een bezoek aan een iets oudere buurtgenoot, deze plaat op de draaitafel lag.
Mijn platenverzameling was op dat moment best al wel divers en varieerde van Deep Purple en Ten Years After tot Genesis, Supertramp, Pink Floyd en Yes (en alles er tussenin). Qua instrumentale muziek in de collectie bleef het vooral beperkt tot de, toen veel gedraaide, syntheziser muziek van o.a. Tangerine Dream, Vangelis etc.
De jazz, fusion, smooth jazz (geef het beestje maar een naam) ontbrak nog volledig bij mij.

Ik werd destijds gegrepen door het album en heb, kort na voornoemd bezoekje, de plaat ook aangeschaft. Het was het begin van de Bob James verzameling die in de jaren daarna zou volgen. Tijdens het schrijven van dit bericht staat Heads weer op en het blijft mij “pakken”.
Op zich toch mooi aan muziek dat iets dat je als bijna twintiger kan waarderen, ruim veertig jaar later hetzelfde effect heeft?

Het album opent met het door Bob James geschreven titelnummer Heads, een funky nummer met de dominante Oberheim Polyphonic Tinkle Bells (staat op de hoes, want uiteraard kende ik, net als de meeste lezers, de naam van dit instrument voorheen ook niet).
De piano golft lekker door het nummer heen, de vele blazers doen hun best, Steve Gadd is als altijd in vorm, kortom: we zijn begonnen!

We vervolgens met het door BozScaggs geschreven We’re all alone, bekend van o.a. Rita Coolidge, maar hier gegoten in een nieuw uptempo instrumentaal arrangement.
Eric Gale is wederom opvallend aanwezig op de snaren, Mike Mainieri (later bekend van o.a. Steps Ahead en op de hoes nog netjes Michael genoemd) soleert op de vibrafoon. Wederom een heerlijke aanwezigheid van de vele blazers met o.a. de Brecker Brothers.

I’m in you is een Peter Frampton cover. Garry King én Will Lee bassen er lustig op los en op alt sax hoor je voor het eerst (en niet voor het laatst op een Bob James album) David Sanborn. Tijdens het wederom beluisteren van dit nummer merk ik dat het moeite kost om stil te blijven zitten. Tijdens het schrijven van dit bericht voor het eerst het origineel van Peter Frampton opgezocht……… meer dan 13 miljoen keer beluisterd op Spotify. Zou dat cijfer kloppen? Anyway, de instrumentale versie van Bob James is slechts 30.000 keer gestreamd daar, zie ik………. Ik onthoud mij even van commentaar.

Night Crawler is weer een eigen nummer van Bob James. Iets ingetogener nu dan het voorgaande, met wederom David Sanborn op altsax in een ietsje scheurende solo, Bob op Fender Rhodes (blijft toch een heerlijk instrument), leuke tempowisselingen in het nummer en……..daar is tie weer……….. een solo van Eric Gale (1938-1994) op gitaar (bij eerdere berichten heb ik al gemeld dat deze jong overleden gitarist naar mijn mening is ondergewaardeerd).

You are so beautiful schijnt Billy Preston te hebben geschreven voor zijn moeder. Het nummer is het meest bekend in de Joe Cocker versie. Bob blijft hier redelijk dicht bij het origineel en laat Patti Austin, Vivian Cherry, Lani Groves en Gwen Guthrie een zoet koortje vormen. Grover Washington heeft de sax, dit keer een sopraan, overgenomen van Sanborn.
Bob beperkt zich tot de akoestische piano.

One loving night is geschreven door Henry Purcell. Op dit slotstuk van de LP/CD mogen Sanborn en Washington Jr samen blazen. Bob probeert op dit nummer de Harpsichord uit, hetgeen niet verkeerd uitpakt. Het nummer begint als een gemiddeld achtergrondmuziekje, maar na een driekwart minuut wordt er een versnelling ingezet door Sanborn en zo eindigt het album toch nog spetterend. Oké, dat laatste is een beetje overdreven, want na vier minuten gaan we terug naar easy listening.

Al met al vond ik het wederom een feestje om dit album, tijdens het schrijven van dit bericht, te beluisteren.

Ik ben het eens met de woorden van ene Vivian die op het web over Heads schrijft: “ The best record ever for those that are new to jazz or that just want to revisit an old favorite.”

Ja, dat klopt vast wel, dat de originele versie van I'm in you van Peter Frampton vele miljoenen keren is beluisterd. Het was in de VS (#2) en Canada (#1) zijn grootste single-hit. Groter nog dan Show me the way en Baby I love your way. Dat Frampton in 1977 een superster was en dat dat album vlak na het megasucces van Comes Alive was uitgebracht, zal daar ongetwijfeld veel mee te maken gehad hebben. De verwachtingen waren nu eenmaal hooggespannen in 1977.

Mijn reis door fusion-land begon overigens ook pas een jaar of tien na mijn eerste prille interesse voor muziek. De albums van Al di Meola vormden voor mij de entree, en ik vind het soort smooth jazz met een hoofdrol voor de Fender Rhodes - inderdaad: een instrument met een heerlijke klank - en al die bekende namen, die op bijna elk album uit de jaren zeventig en tachtig terugkeren, doorgaans ook goed te pruimen.

Dit album heb ik ook nog, als onderdeel van een aankoop van een hele reeks Bob James-albums van iemand die ze destijds weg deed voor drie gulden per stuk. Niet alles is even goed, maar elk album heeft wel twee tot drie tracks waarbij het voor mij echt genieten is. Bij dit album zijn dat de beide openingsnummers van elke plaatkant, waarin weer bijzonder smakelijk gemusiceerd en gesoleerd wordt. Vooral de titeltrack kent een geweldige groove, waar uiteraard sterdrummer Steve Gadd verantwoordelijk voor is, samen met de nauwelijks minder getalenteerde Alphonso Johnson, ook al zo'n 'usual suspect' op dit soort platen.

Ik ben geneigd smooth jazz-covers van bekende popsongs al snel weg te zetten als 'goedkoop en gemakkelijk scoren', ook als er met de muzikale invulling weinig mis is. Dit album telt er zelfs drie, de helft van het totaal. Dus die ietwat negatieve indruk is bij mij blijven hangen. Maar ik zal deze week het album weer eens opzetten en kijken of mijn waardering aan een revisie toe is.

Overigens is dit de eerste plaat die Bob James uitbracht op zijn eigen Tappan Zee Records. De labelaanduiding hierboven klopt dus niet. Ik heb maar even een correctie ingediend.

Ik heb deze gisteravond nog eens beluisterd. Ik moet zeggen dat ik er een beetje naast zat met mijn vooringenomen mening, die was gebaseerd op de herinnering van jaren geleden. Want die covers, in elk geval de eerste twee, zijn toch wel heel mooi gedaan.

Met name We're all alone heeft in deze versie echt een metamorfose ondergaan en opzichte van het origineel en de covers die ik ervan ken (Rita Coolidge, Walker Brothers, René Froger (!)). Je hoort Bob de melodie spelen op de piano, maar naarmate deze uptempo versie vordert, sluipen er steeds meer improvisaties in van de betrokken musici, waardoor er bijna een op zichzelf staand nummer ontstaat. I'm in you idem dito: ook hier geldt dat ik de melodie van het origineel erin terughoor, maar het is zo knap gearrangeerd en ingespeeld dat het bijna een eigen compositie is, die helemaal loskomt van het trage en wat brave origineel.

Met Bobs versie van You are so beautiful heb ik dan weer wat minder. Hier blijft het origineel wat duidelijker herkenbaar door het gehele nummer heen, en hoewel Grover Washington jr. fraai soleert, vind ik de uitvoering wat log. One loving night, de afsluiter, is dus blijkbaar ook een cover, maar daar ken ik het origineel niet van. Het intro en outro komen gevaarlijk dicht in de buurt van muzak, het is dat het middenstuk het nog een beetje interessant maakt. Vier erg sterke nummers en twee wat mindere. Wat mij betreft te belonen met 3,5 sterren.

Ik vind, zoals zo vaak bij dit soort muziek, de geluidskwaliteit van deze opname ook geweldig. Ik draaide hierna nog even de originele uitvoering van I'm in you, maar dat album van Peter Frampton komt ook geluidstechnisch echt een stuk minder lekker uit de verf dan de muziek op dit album. Deze plaat heeft dat warme 'fuzzy' geluid van de jaren zeventig, maar je kunt toch ook elk instrument haarscherp onderscheiden. Klinkt gewoon heel lekker, nog even afgezien van de muzikale verrichtingen.