Bobby Charles - Bobby Charles (1972)

Sterke songs, Dr. John in topvorm, the Band zonder Robbie Robertson en andere Sterren, wat wil een mens nog meer...

Nog zo'n album ? Helaas zou er nooit een waardige opvolger voor komen, wat 'm dus nog een stuk unieker maakt. Elluk nadeel hep ze voordeel natuurlijk.

Ik ben niet zo'n fan van die vroege 70s laid-back stroming maar deze s/t plaat van Bobby Charles heeft een heerlijke roots feel en de geweldige melodieën en teksten doen de rest. Butterfield's Better Days nam prachtige uitvoeringen op van Small Town Talk en He's Got All The Whiskey ........

Hij is niet meer... Met 'grow Too Old' verklapte je al je zonden die je in je leven begaan hebt en dat je met veel bidden toch in de hemel zult komen. Moge die wens worden verhoord en laat de engelen met je mee zingen, Bobby. See You Later Alligator !!!

Dit album heeft voor mij een zeer hoge draaibaarheid. Toen ik het zo'n 15 jaar geleden kocht (ik heb de cd-uitgave van het niet meer bestaande See For Miles-label) vond ik het een prima album, maar niet meer dan dat. Het bleef voor mij echter groeien en groeien, en nu kan ik er eigenlijk niet meer buiten. Die heerlijke laidback songs, de schitterende begeleidende musici, en last but not least die lome, warme sfeer. Behoort inmiddels tot mijn favorieten uit de 70's, en verhoogd naar de hoogste score.

Me too!
Ik moet zelfs bekennen dat hij nimmer uit mijn all-time... laten we zeggen 30, pak'm beet 40, in ieder geval top 50 verdween. Ik had de lp met Bobby die een meloen eet (See For Miles) maar kon later het origineel hierboven (Bearsville) op de kop tikken.
Hoewel zijn stem soms wat larmoyant klinkt (He's Got All the Whiskey) of veel te zoetig (I Must Be in a Good Place Now), er blijft genoeg hemelse muziek over.
Had het laatst met een groepje platenliefhebbers over of het wel Dr. John is, van het mooie pompende orgeltje in 'Small Town Talk', of toch Garth Hudson. Denk de laatste.
Een mooi verhaal gaat dat Bobby een tijdje in zo'n mooie roestvrijstalen 50'er jaren caravan samenwoonde met een krokodil... niet omdat het zo gezellig was, maar maar uit bijgeloof dat het reptiel hem voorspoed zou brengen, hij heeft tenslotte jarenlang kunnen leven van de royalties van Bill Haleys hit 'See You Later, Alligator' !

Dit album heeft bij mij al vele luisterbeurten erop zitten op Spotify maar heb hem zojuist besteld en zo te zien een Rhino heruitgave uit 2008. Heb ik hem binnen dan zal ik er wel een bespreking aan wagen.

Rock/Folk dus ik denk ik probeer het. Het staat tenslotte in de 100 Greatest Albums of 1972. Weliswaar op een bescheiden 96e plaats, maar toch.
Conclusie: Dit is niet mijn kopje thee, Verre van. Zal er geen 'echte' stem tegen aan gooien, maar een 2,5 (tot nu toe de laagste stem) vind ik al een ruime beloning. Maar ach, niet geschoten.....
In de Best Ever Album chart staat het momenteel op 396 in de lijst over 1972. Waarschijnlijk hebben meer jorro's daar een lijst ingezonden.

valt onder de categorie "vergeten meesterwerkjes". Bobby Charles was een Amerikaanse songwriter van de buitencategorie. de omschrijving hier van dit album als rock/folk lijkt mij niet kloppend dus snap de reactie van jorro hierboven. in de liner notes van dit album lees ik termen als New Orleans shuffle R & B en Swamp-Rock. wellicht zou men dit in 2023 gewoon een roots/americana album noemen. hoe dan ook is dit "Bobby Charles" mijns inziens toch wel een klassieker. vroeger de LP grijs gedraaid. deed het vooral goed in de kleine uurtjes met af en toe een benevelend, dorstlessend drankje erbij. oorspronkelijk uitgebracht op het befaamde Bearsville label. later op cd kunnen kopen (1988 Miles Records, Made in France). dit album klinkt lekker "Southern". doet qua sfeer wel denken aan het album "Southern Nights" van de onvolprezen Allen Toussaint. er staan stuk voor stuk sterke songs op. een goede melodie schrijven was deze man wel toevertrouwd, o.a. verantwoordelijk voor de hit "Walking To New Orleans" van Fats Domino. prijsnummers zijn o.a. de geweldige opener "Street People", "Small Own Talk" met Mac Rebbenack alias Dr. John the Night Tripper op "pedal organ" en het ingetogen, melancholieke "Tennessee Blues". zoals hierboven al verwoord, is de sfeer laid-back en hangt er een lome, warme sfeer over dit album. dat alles gezongen met die doorleefde stem van Bobby Charles.
verder vermeld ik hier nog als leuk weetje uit de liner notes: "He did put in a surprise appearance at the Band's farewell gig "The Last Waltz" in 1976, but again suffered some characteristic hard luck. Although he appears on the album, singing "Down South In New Orleans" (backed by Dr. John & The Band), and appears in the photo's, he somewhow contrived to be edited out of the movie!