Deze aangeschaft in de tijd waarin ik nog hevig zoekende was naar 'mijn' muziek.
Ik had in 2001/2002 een "chill out"-fase, mede doordat ik indertijd weg was van Moby. Een van de relikwieën uit mijn jeugd, een cassettebandje met ondergrondse rave en techno, was het vertrekpunt van waaruit ik die muzikale zoektocht begon, en in dit soort aan Ibiza gerelateerde brave electronica vond ik alvast wat voorzichtige elementen van wat me op dat bandje zo aansprak: sowieso de elektronische kant ervan, maar ook de zachte, geruststellende soundwaves (die op mijn bandje overigens erg contrasteerde met de rest van de muziek - een element dat me nu nog steeds mateloos fascineert).
Natúúrlijk ligt die chill out house mijlenver van de electronica waar ik nu naar luister, maar bedenk dat dit dan ook slechts het begin was. Veel had ik toen van Napster geplukt en ik had een paar van die (MTV) Chill Out cd'tjes, en die zijn inmiddels allemaal in de vergetelheid geraakt. The Chillout Session komt echter nog regelmatig in mijn playlist voorbij.
De eerste cd begint vreselijk singer-songwriterig met Badly Drawn Boy. Dan is Demons van Fatboy Slim en Macy Gray toch iets interessanter, doch weinig bijzonder. Met Ordinary Morning levert Chicane het eerste pareltje af: alsof je je in bed nog even lekker uitrekt en die warme deken nog even over je heen legt. Ik geloof dat Les Nuits van Nightmares on Wax inmiddels een bescheiden klassieker is, want die kwam je regelmatig tegen op dit soort genreverzamelingen. Nog steeds een fijne track, heerlijk weids en kalmerend met een fijne opbouw. Horizons van LTJ Bukem is een welkome afwisseling: die drum 'n bass zet het broodnodige tempo erin. Natuurlijk mag Moby niet ontbreken, al heeft Natural Blues inmiddels zijn glans al lang geleden verloren. De Soul Hooligan Remix van The Stone Roses' Shoot You Down is ook een fraaie track, en vind ik trouwens interessanter dan de originele versie.
York's The Awakening opent de tweede cd op een prettige manier, met zijn strakke ritme. Van Sasha & Emerson's Scorchio heb ik onlangs de originele versie op Spotify opgezocht, en die prefereer ik boven deze Late Night Dub: het origineel evolueert echt heel mooi en natuurlijk. Cups, de bijdrage van Underworld, vind ik echt enorme klotemuziek. Heb ik echt helemaal niets mee. Heb altijd gevonden dat dit soort funky muziek iets voor mensen is die niet kunnen dansen.
Neuh, doe mij dan maar het licht hypnotiserende Falling, of het sensuele Sexual. Beautiful Strange is ook weer zo'n track die zich heerlijk ontwikkelt, en Melt van Leftfield blijft een heel apart nummer. En tot slot zijn de Michael Woods Remix van Café Del Mar en Barber's Adagio for Strings twee perfecte afsluiters. Het is dus vooral een hit & miss, waarin ik de jazzy en pop-achtige tracks het minst interessant vind, en de warme, kalme sound van een Chicane of Amber het meest kan waarderen. Dit soort muziek ben ik inmiddels al lang ontgroeid, maar desalniettemin mag ik dit specifieke plaatje nog graag eens opzetten.